Φωτιά στο Ευρωπαϊκό «Ράιχσταγκ» ετοιμάζεται να βάλει η Γερμανία

Τι απέγιναν οι ευρωπαϊκές ιδέες της ελευθερίας, της ειρήνης και της αλληλεγγύης;

Ο «εμπρησμός του Ράιχσταγκ», τη νύχτα της 27ης Φλεβάρη του 1933, θεωρείται από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις των μηχανισμών της αντίδρασης κατά του εργατικού κινήματος, που αντιπροσώπευε την εποχή εκείνη την λαϊκή αντίδραση στην καταπίεση και την εκμετάλλευση. Στην υπόθεση αυτή επιστρατεύτηκαν από το ναζιστικό κόμμα όλα τα μέσα: H πλαστογραφία, η παραχάραξη, η προβοκάτσια, το έγκλημα. Αυτό άνοιξε τον δρόμο για την ανάληψη της εξουσίας από τον Χίτλερ, ο οποίος βρήκε έτσι την ευκαιρία να κηρύξει κατάσταση έκτακτης ανάγκης και να αναστείλει τα πολιτικά δικαιώματα. Στόχος ήταν, η ενοχοποίηση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος για να δικαιολογηθούν οι διώξεις εναντίον του και να προετοιμαστεί το έδαφος για το ξέσπασμα του Β` Παγκοσμίου Πολέμου.

Το σημερινό αντίστοιχο του τότε κομμουνιστικού κινήματος, για τους Γερμανούς, μετά από τη νέα κατάσταση που διαμόρφωσαν οι διεθνής οικονομικές εξελίξεις, φαίνεται να είναι η Ενωμένη Ευρώπη. Η «ένωση» αυτή έχει πάψει να αποτελεί πλέον για την Γερμανία την πλατφόρμα εξόρμησης και έχει αρχίσει να γίνεται μάλλον ο «Τιτανικός» που θα την συμπαρασύρει στον βυθό.

Ας μη ξεχνάμε, πως και ο Χίτλερ από την εργατική –άρα καταπιεζόμενη- μάζα είχε ξεκινήσει την «καριέρα» του, που σημαίνει πως είχε ταχθεί υπέρ της κοινωνικής αλληλεγγύης και της ισότητας. Είχε αναπτύξει μια ιδεολογία συγγενή του κομμουνισμού, γι’ αυτό και το αρχικό κόμμα που ίδρυσε εξάλλου ονομάστηκε Γερμανικό Εργατικό Κόμμα (Deutschen Arbeiter Partei – DAP) για να μετεξελιχθεί αργότερα σε Εθνικό Σοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα (Nationalsozialistischen Deutschen Arbeiterpartei – NSDAP). Η διαφορά βρίσκεται, στο ότι έκλεισε αργότερα τα σύνορα και περιόρισε τα ιδανικά της αλληλεγγύης και της κοινωνικής ισότητας μέσα σε αμιγώς εθνικά και φυλετικά πλαίσια.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση, όσο υπήρχε οικονομική ανάπτυξη, δηλαδή “ούριος άνεμος” μεταφορικά, παρουσίαζε ένα πρόσωπο πολυπολιτισμικότητας. Ο κύκλος των 12 αστεριών στην σημαία της, συμβολίζει τα ιδανικά της τελειότητας, της πληρότητας και της ενότητας. Ο δε ύμνος που επιλέχτηκε, προέρχεται από την «Ενάτη Συμφωνία» του Μπετόβεν. Για το τελευταίο μέρος της συμφωνίας αυτής, ο Μπετόβεν μελοποίησε την “ωδή στη χαρά” που έγραψε το 1785 ο Φρίντριχ Φον Σίλερ. Το ποίημα αυτό εκφράζει το ιδεαλιστικό όραμα του Σίλερ για τη συναδέλφωση των ανθρώπων – όραμα που συμμεριζόταν και ο Μπετόβεν. Το 1972, το Συμβούλιο της Ευρώπης (που επινόησε και την ευρωπαϊκή σημαία) υιοθέτησε την «ωδή στη χαρά» του Μπετόβεν σαν δικό του ύμνο και ζητήθηκε από τον γνωστό (ελληνικής καταγωγής) διευθυντή ορχήστρας Χέρμπερτ φον Κάραγιαν, να γράψει τρεις μουσικές διασκευές – για σόλο πιάνο, για πνευστά και για συμφωνική ορχήστρα. Χωρίς λόγια, στην παγκόσμια γλώσσα της μουσικής, ο ύμνος αυτός εκφράζει τις ιδέες της ελευθερίας, της ειρήνης και της αλληλεγγύης που ενσαρκώνει η Ευρώπη.

Αυτή όμως ήταν η Ευρώπη πριν ξεσπάσει ο «τυφώνας» της οικονομικής κρίσης. Ήταν η Ευρώπη της ευημερίας και της ανάπτυξης. Τώρα τα δεδομένα έχουν αλλάξει και αυτοί που εγκαταλείπουν πάντα πρώτοι το πλοίο, ως γνωστό, είναι τα …τρωκτικά, και οι Λατίνοι έλεγαν, «mus uni non fidit antro», δηλαδή: «το ποντίκι δεν βασίζεται σε μια τρύπα μόνο». Τα «τρωκτικά», στην προκειμένη περίπτωση, αποδεικνύεται ότι είναι για μια ακόμη φορά: ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ.

Οι Γερμανοί του SPIEGEL, του FOCUS και της BILD…

Επειδή όμως ενεργούν πάντα μεθοδικά, ακόμα και στην διάπραξη ακραίων εγκλημάτων -όπως για παράδειγμα στο Άουσβιτς- έτσι και σήμερα, φαίνεται να επιδιώκουν την αποδόμηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, παρουσιάζοντας όμως ως υπαίτιους γι αυτό, τα ποιο αδύναμα κράτη μέλη, τα επονομαζόμενα PIIGS – κάτι δηλαδή σαν τους Χριστιανούς του Νέρωνα και τους Κομμουνιστές του Χίτλερ. Και όλο αυτό το σχέδιο άρχισε να εφαρμόζεται από τον ποιο αδύναμο κρίκο της Ευρώπης, την Ελλάδα. Την Ελλάδα, που την είχαν δεμένη χειροπόδαρα, μέσω της διαφθοράς που είχαν καταφέρει να επιφέρουν στους πολιτικούς της τα τελευταία τουλάχιστον 50 χρόνια.

Οι Γερμανοί ΕΧΟΥΝ ΦΥΓΕΙ ΗΔΗ από την Ε.Ε., βάζοντας πλώρη προς ανατολάς, και το μόνο που κάνουν αυτή τη στιγμή, είναι να ροκανίζουν αργά αλλά σταθερά τα θεμέλια του «παλαιού ευρωπαϊκού οικοδομήματος», καθώς και την «παλιά» αγγλοαμερικανική ιμπεριαλιστική κυριαρχία.

Αυτό που μένει να δούμε σε λίγο, είναι η αντίδραση της συμμαχίας, που ίσως αυτό να σημάνει όμως και την ανατροπή του χρηματοοικονομικού συστήματος όπως το ξέραμε μέχρι σήμερα.

Προσωπικά πιστεύω πως θα ακούσουμε σύντομα -αλλά και θα δούμε να εφαρμόζεται εκ νέου- το παλιό γνωστό μας ρητό: Ο,ΤΙ ΔΕΝ ΛΥΕΤΑΙ ΚΟΠΤΕΤΑΙ!