ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ ΟΤΑ ΑΤΤΙΚΗΣ: ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΠΙΤΑΞΗ!

ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ ΟΤΑ ΑΤΤΙΚΗΣ: ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΠΙΤΑΞΗ!: Το ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ ΟΤΑ ΑΤΤΙΚΗΣ εκφράζει την αλληλεγγύη στον αγώνα των εργαζόμενων του METRO αλλά και συνολικά των εργαζόμενων στα ΜΜΜ. ...

Κυβερνητικές αθλιότητες με τους εργαζόμενους στο Μετρό

Η κυβέρνηση σε μια προσπάθεια να συκοφαντήσει τον απεργιακό αγώνα των εργαζομένων στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και ειδικότερα στο Μετρό, έκανε λόγο για παχυλούς μισθούς των εργαζομένων.

Ποια είναι η πραγματικότητα, με βάση την οποία αντιδρούν και αγωνίζονται οι εργαζόμενοι;

Πριν τρία χρόνια ο εισαγωγικός βασικός μισθός ενός τεχνικού (ΔΕ) ήταν περίπου 1.450 ευρώ τον οποίο έπαιρνε επί 14 φορές.

Σήμερα ο μισθός αυτός έχει μειωθεί κατά 35% (περίπου 950 ευρώ μεικτά) τον οποίο παίρνει επί 12 φορές. Με την ένταξη των συγκοινωνιών στο νέο μισθολόγιο η μείωση στους μισθούς θα φθάσει μέχρι και 25%.

Δεύτερο παράδειγμα: οδηγός της ΕΘΕΛ, έγγαμος με ένα παιδί και 25 χρόνια προϋπηρεσίας έπαιρνε καθαρά το 2009, 1.950 ευρώ επί 14 φορές. Σήμερα, με 28 χρόνια προϋπηρεσίας παίρνει 1.100 ευρώ επί 12 φορές.

    
Πού ακριβώς είναι οι παχυλοί μισθοί;
Γιατί συκοφαντεί η κυβέρνηση, όπως έχει κάνει παλιότερα για τους ναυτεργάτες αλλά και άλλους εργαζόμενους;
Έχουν στόχο να κάμψουν τον αγώνα τους.

Στο ίδιο μήκος κύματος, από νωρίς το πρωί της Δευτέρας, ο Πορτοσάλτε του ΣΚΑΪ σε ραδιόφωνο και τηλεόραση, αναπαρήγαγε ό,τι πιο αντιδραστικό, ό,τι πιο χυδαίο, ό,τι πιο αντεργατικό.

Έλεγε πως οι εργαζόμενοι που απεργούν, βάλλουν τους συμπολίτες τους που χρησιμοποιούν τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς που τα χρησιμοποιούν επειδή δεν έχουν χρήματα για να κυκλοφορούν με αυτοκίνητο.

Έλεγε ότι οι απεργοί δεν στρέφονται κατά του Σαμαρά, του Βενιζέλου, του Χατζηδάκη, αλλά κατά των εργαζομένων και των ανέργων που θέλουν να χρησιμοποιούν και έχουν ανάγκη το δημόσιο Μέσο Μεταφοράς.

Αν ενδιαφέρεται για τους εργαζόμενους και τους άνεργους γιατί δεν είπε λέξη για δωρεάν μετακινήσεις των ανέργων, των μαθητών, των φοιτητών;

Γιατί δεν λέει να μειωθεί η τιμή του εισιτηρίου για τους εργαζόμενους, τους ανέργους για τους ανέργους;

Που δεν έχουν ούτε τα 90 λεπτά του ευρώ, τα 1,2 και τα 1,4 ευρώ για το λεωφορείο και το μετρό;

Και βέβαια, δεν σταμάτησαν εκεί.

Το υπουργείο έδωσε στοιχεία, σύμφωνα με τα οποία, 1.300 εργαζόμενοι δήλωσαν ρεπό χτες. 

Μόνο που όπως δήλωσαν οι εργαζόμενοι, η μέρα στην οποία αναφέρεται το υπουργείο ήταν ...ΚΥΡΙΑΚΗ και άρα η πλειοψηφία των εργαζομένων είχε ρεπό !!!

 

Είναι απλά άθλιοι...
(σ.σ.: Μόνο ; )

Πηγή: www.902.gr

«Ελληνες»...

Του Ν. Μπογιόπουλου - "Ριζοσπάστης"

«Δεν είμαστε φασίστες γιατί δεν είμαστε Ιταλοί», δήλωσε προχτές ο χρυσαυγίτης Μιχαλολιάκος.
Επιβεβαιώνοντας για πολλοστή φορά το πόσο μακάβριο και εξευτελιστικό είναι να είσαι φασίστας. Τόσο που ούτε να το ομολογήσεις δεν μπορείς.

Κατά τα λοιπά, οι χρυσαυγίτες, σύμφωνα με τα λεγόμενα του αρχηγού τους, αν ήταν Ιταλοί, τότε θα ήταν και φασίστες. Ομοίως, αν ήταν Αμερικάνοι, τότε θα ήταν ρατσιστές της Κου Κλουξ Κλαν. Κι αν ήταν Γερμανοί, τότε θα ήταν χιτλεράκια και ναζί.
Είναι, όμως, Ελληνες... Επομένως τι είναι; Μα, προφανώς, είναι Ελληνες φασίστες, Ελληνες ρατσιστές και Ελληνες ναζί. Και επειδή είναι όλα αυτά, όπως ακριβώς ήταν και οι πρόγονοί τους οι ταγματασφαλίτες, οι δωσίλογοι και οι χουνταίοι,
για αυτό είναι και τόσο «Ελληνες» όσο ήταν και εκείνος ο «Ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης».

«Εκμεταλλευόμαστε βεβαίως ορισμένα προνόμια αυτής της ιδιότητας (σ.σ.: της ιδιότητας του βουλευτή). Εχουμε πάρει και την οπλοφορία πλέον με άδεια, δεν έχει και αυτόφωρο αν γίνει κανένα επεισόδιο και είμαστε πιο άνετοι στις κινήσεις μας...».
*
Αυτά τα είπε ο νεοναζί Κασιδιάρης προχτές στα Χανιά.

Αλλά για το κράτος - το αστικό κράτος - και την αστική δημοκρατία, που λαμβάνοντας υπόψη τους λόγους για τους οποίους οπλοφορούν εντούτοις τροφοδοτεί με άδειες οπλοφορίας τους έτσι κι αλλιώς, κατά τα λεγόμενα των ίδιων, κουμπουροφόρους χρυσαυγίτες, για το αστικό κράτος που παρέχει τη δυνατότητα στους νεοναζί να είναι «πιο άνετοι στις κινήσεις τους», απαλλαγμένοι από τον κίνδυνο του αυτόφωρου για τα «σιδερικά» που κουβαλάνε, και για τους λόγους που τα κουβαλάνε,
για το αστικό κράτος που παρακολουθεί τους επιγόνους των ταγματασφαλιτών να κοκορεύονται με το μόνο στιλάκι που μπορούν να έχουν, το στιλάκι του υποκοσμιακού «Ρίγκο», αρμόδιοι να τοποθετηθούν δεν είμαστε εμείς. Είναι οι εκπρόσωποι του κράτους. Του αστικού κράτους και της αστικής δημοκρατίας...

Ούτε βεβαίως θα μπούμε στον πειρασμό να πούμε στους χρυσαυγίτες πού θα τα βάλουν στο τέλος τα κουμπούρια τους. Αυτή είναι μια από - τις κατ' εξοχήν - αρμοδιότητες του εργατικού λαϊκού κινήματος.

Αναρτήθηκε από ΒΑΘΥ

Ανακοίνωση συμμετοχής Ε.Κ.Ε.Δ.Α.

Τρίτη, 27 Νοεμβρίου 2012

Ανακοίνωση συμμετοχής Ε.Κ.Ε.Δ.Α. με υπερκομματικό ψηφοδέλτιο Δημοτικής Αστυνομίας στις εκλογές για το Υπηρεσιακό Συμβούλιο

Η Ε.Κ.Ε.Δ.Α. ενημερώνει ότι την Τρίτη 4 Δεκεμβρίου (αν δεν υπάρξει κάποια αλλαγή λόγω των καταλήψεων στο Δήμο Αθηναίων) θα πραγματοποιηθούν οι εκλογές για την ανάδειξη των εκπροσώπων των εργαζομένων στο Υπηρεσιακό Συμβούλιο του Δήμου Αθηναίων. Η Ε.Κ.Ε.Δ.Α. συμμετέχει με δικό της υπερκομματικό ψηφοδέλτιο, διαβάστε τη σχετική ανακοίνωση:

Ενωτική Κίνηση Εργαζομένων Δημοτικής Αστυνομίας

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Αθήνα, 26 Νοέμβρη 2012

Φίλοι Συνάδελφοι,

Αποδεικνύοντας στην πράξη ότι η Ε.Κ.Ε.Δ.Α. είναι ανεξάρτητη παράταξη που δεν ελέγχεται από κανένα πολιτικό φορέα, και όχι έρμαιο των επιταγών του οποιοδήποτε κόμματος, κατεβαίνει με ανεξάρτητο μη κομματικό ψηφοδέλτιο στις εκλογές για το Υπηρεσιακό Συμβούλιο.

Η Ε.Κ.Ε.Δ.Α. είχε καταθέσει τον Ιούνιο στο Δ.Σ. του συλλόγου πρόταση για ένα ενιαίο ψηφοδέλτιο Δημοτικής Αστυνομίας, καλώντας τη ΔΑΚΕ Δημοτικής Αστυνομίας να αφήσει στην άκρη για μια φορά την κομματική της παντιέρα και να στηρίξει την πρότασή μας. Η Δ.Α.Κ.Ε. όχι μόνο αρνήθηκε να στηρίξει αυτή την προσπάθεια παράκαμψης των κομματικών μηχανισμών, αποδεικνύοντας έτσι την υποταγή της στις επιταγές και τα συμφέροντα του κόμματος που εκπροσωπεί, αλλά σε επόμενες ανακοινώσεις της, αντιστρέφοντας την πραγματικότητα, κατηγορούσε την Ε.Κ.Ε.Δ.Α. για κομματική υποτέλεια!

Η άρνηση της ΔΑΚΕ οδήγησε στην απόφαση να κατεβάσει η Ε.Κ.Ε.Δ.Α. το δικό της ψηφοδέλτιο, έναντι των λοιπών, κομματικών κατά βάση ψηφοδελτίων στο Δήμο Αθηναίων, με γνώμονα μόνο το συμφέρον των εργαζομένων και της υπηρεσίας μας. Προτρέπουμε όλους τους συναδέλφους να στηρίξουν αυτή την πρωτοβουλία απαγκίστρωσης από κομματικές γραμμές, αφήνοντας πίσω παλαιο­συνδικαλιστικές λογικές του παρελθόντος που έχουν απαξιώσει το συνδικαλισμό στα μάτια των περισσότερων. Παράλληλα τους καλούμε να δώσουν ένα ηχηρό μήνυμα σε όσους χρησιμοποιούν το σύλλογο, όλους εσάς, για τα προσωπικά τους συμφέροντα και τα συμφέροντα της παράταξής τους.

ΣΥΝΔΥΑΣΜΟΣ: 
ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ

ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ

1.        ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ ΜΙΧΑΗΛ του ΣΩΤΗΡΙΟΥ

2.        ΚΟΡΙΝΘΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ του ΝΙΚΟΛΑΟΥ

3.        ΛΕΒΕΝΤΑΚΗΣ - ΓΙΑΝΝΙΚΑΚΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ του ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

4.        ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗΣ ΛΕΩΝΙΔΑΣ του ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ

Το Γραφείο Τύπου της Ε.Κ.Ε.Δ.Α.

Αυθεντικός Ολυμπιακός, αυθεντικός κομμουνιστής!

Ήταν ένας πολλά υποσχόμενος ποδοσφαιριστής που δεν πρόλαβε να ξεδιπλώσει το μεγάλο ταλέντο του με την φανέλα της μεγάλης  του αγάπης, του Ολυμπιακού. Ο Νίκος Γόδας «καλλιτέχνιζε» (όπως έλεγε ο μεγάλος Μουράτης), από την θέση του «έξω δεξιά», στον αγωνιστικό χώρο. Ήταν δηλαδή ο σπουδαίος παίκτης, ο ικανός ντριμπλέρ, ο ζογκλέρ της ομάδας.

Ο κομμουνιστής αντάρτης (λοχαγός) του ΕΛΑΣ, Νίκος Γόδας συλλαμβάνεται μετά την συμφωνία της Βάρκιζας, βασανίζεται από τα όργανα του μοναρχοφασισμού  με σκοπό να τον αναγκάσουν να υπογράψει «δήλωση», μα δεν υποκύπτει. Τρία χρόνια τον περιφέρουν από φυλακή σε φυλακή, τον βασανίζουν μα δεν καταφέρνουν να τον λυγίζουν. Στη συνέχεια καταλήγει στις μεσαιωνικές φυλακές (μελλοθανάτων) της Κέρκυρας.

Τα ξημερώματα της 19 του Νοέμβρη του 1948 φοράει την ερυθρόλευκη φανέλα του Θρύλου. Σε λίγο η πόρτα του κελιού του ανοίγει. Αποχαιρετά τους συντρόφους του. Μεταφέρεται μαζί με άλλους κομμουνιστές στο Λαζαρέτο, ένα νησάκι ανοιχτά της Κέρκυρας. Εκεί εκτελείται ο ήρωας Νίκος Γόδας, κοιτάζοντας στα μάτια τους δολοφόνους του και φορώντας την κόκκινη φανέλα του Ολυμπιακού.

Το πιο κάτω κείμενο είναι από το βιβλίο ''Μια θρησκεία χωρίς απίστους: Ποδόσφαιρο'' των δημοσιογράφων Νίκου Μπογιόπουλου και Δημήτρη Μηλάκα. (Το βρήκα στο μπλογκ Ιστορικές φωτογραφίες):

''Το πανηγύρι έχει στηθεί από την προηγούμενη μέρα στους δρόμους της Αθήνας, για την αποχώρηση των Γερμανών από την πρωτεύουσα, συνεχίζεται. Όμως, την ίδια ώρα στον Πειραιά ο ΕΛΑΣ δίνει μια από τις σημαντικότερες μάχες εναντίον του κατακτητή. Στόχος των μαχητών του ΕΛΑΣ ήταν η σωτηρία των λιμενικών εγκαταστάσεων, της Ηλεκτρικής Εταιρείας (ΠΑΟΥΕΡ) και όλων των εργοστασίων. Αν καταστρεφόταν το εργοστάσιο της Ηλεκτρικής, το μόνο που παρήγαγε ηλεκτρική ενέργεια, η Αθήνα και ο Πειραιάς για πολλούς μήνες θα βυθίζονταν στο σκοτάδι. Για μεγάλο διάστημα δε θα δούλευαν τα εργοστάσια και θα υπολειτουργούσε το λιμάνι, ενώ δε θα λειτουργούσαν ο ηλεκτρικός σιδηρόδρομος, ούτε και τα τραμ που εκτελούσαν τη γραμμή Αθήνα-Πειραιάς.

Κατά τη διάρκεια της Κατοχής οι Γερμανοί είχαν εγκαταστήσει φρουρές στις παραπάνω στρατηγικές περιοχές, είχαν παγιδεύσει τα επίκαιρα σημεία, καθώς και τα κυριότερα κτίρια του Πειραιά, με εκρηκτικές ύλες, με τρόπο ώστε το πάτημα ενός κουμπιού να ανατινάζονταν όλα, με ανυπολόγιστες ζημιές και θύματα. Τα καλώδια ξεκινούσαν από έναν οχυρό των κατακτητών στην οδό Οδυσσέως. Αρχικά οι ειδικές δυνάμεις του ΕΛΑΣ κατάφεραν να αποκόψουν τα καλώδια στην οδό 2ας Μεραρχίας και άλλα σημεία. Την υπεράσπιση του εργοστασίου ανέλαβε το πρώτο τάγμα από τα 4 του ΕΛΑΣ στον Πειραιά. Μια μέρα πριν, στις 12 Οκτώβρη, ολόκληρο το τάγμα τέθηκε σε επιφυλακή.

Οι λόχοι πήραν θέσεις μάχης γύρω και μέσα στο εργοστάσιο της Ηλεκτρικής. Τα χαράματα της 13ης Οκτωβρίου οι Γερμανοί ανατίναξαν τις εγκαταστάσεις της ΣΕΛΛ και πήραν το δρόμο για το ηλεκτρικό εργοστάσιο. Μόλις έφτασαν κοντά, κατέβηκαν απ'τα φορτηγά και πλησίασαν την είσοδο του εργοστασίου. Εκείνη τη στιγμή δέχθηκαν πυρά μέσα από το εργοστάσιο. Η μάχη ήταν σκληρή, κράτησε δυόμιση ώρες. Νίκη για τα τμήματα του ΕΛΑΣ. Η Ηλεκτρική είχε σωθεί. Ανάμεσα στους λόχους που έδωσαν τη μάχη, ήταν και ο επίλεκτος 5ος λόχος του ΕΛΑΣ. Επικεφαλής του ήταν ένας σπουδαίος ποδοσφαιριστής. Ο επιθετικός του Ολυμπιακού, λοχαγός Νίκος Γόδας.

Ο Νίκος Γόδας γεννήθηκε το 1921 στο Αϊβαλί και η Μικρασιατική Καταστροφή τον έστειλε μαζί με την οικογένειά του πρώτα στη Μυτιλήνη, μετά στην Κρήτη και τελικά στην Κοκκινιά, όπου και ρίζωσαν. Ο Νίκος, όπως και όλοι του οι συνομήλικοι, αναζητούσε μέσα από το παιχνίδι του με την μπάλα μικρές χαρές που θα τον έκαναν έστω και για λίγο να ξεχάσει τη δύσκολη καθημερινότητα που αντιμετώπιζε. Αν και μικρός, το ταλέντο του φάνηκε αμέσως και ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο με μια τοπική ομάδα της Κοκκινιάς. Μερικά χρόνια πριν τον πόλεμο, στο ισόγειο του πατρικού του ανοίγει μια ταβέρνα, «Τα Αραπάκια». Η επιτυχία του (και) στην επιχείρηση του είναι τόσο μεγάλη, που όλοι οι αστέρες της εποχής περνάνε από «Τα Αραπάκια» για να πουν μερικά τραγούδια.

Εν μέσω του πολέμου, ο Γόδας παίρνει μεταγραφή για τον Ολυμπιακό, που ήταν η μεγάλη του αγάπη, ταυτόχρονα όμως περνάει και στην Εθνική Αντίσταση ως μέλος του 5ου Επίλεκτου Λόχου του ΕΛΑΣ στην Κοκκινιά, και δίνει το παρών σε όλους τους αγώνες για τη λευτεριά και την κοινωνική αλλαγή.

Το 1942 είναι πλέον βασικός μεσοεπιθετικός του Ολυμπιακού και σκοράρει στην νίκη με 4-0 κατά του Εθνικού, ενώ το ίδιο κάνει και κατά του Απόλλωνα. Τον Μάιο του 1943 ξεκινά βασικός στην ενδεκάδα του Ολυμπιακού, στον τελικό του τουρνουά που διοργανώνει ο Δήμος Πειραιά με αντίπαλο τον Παναθηναϊκό. Τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους είναι πρωταγωνιστής στο τελικό του Κυπέλλου Χριστουγέννων, όταν ο Ολυμπιακός κερδίζει τον Παναθηναϊκό με 5-2. Αλλά ο Γόδας είναι 'βασικός' και στους αγώνες για την ελευθερία. Εκτός από τη μάχη της Ηλεκτρικής τον συναντάμε να ηγείται του λόχου του στη μάχη της οδού 7ης Μαρτίου το 1944. Τον Δεκέμβρη του 1944 ο εχθρός έχει αλλάξει και ο Γόδας πλέον πολεμά τους Άγγλους στο νεκροταφείο της Ανάστασης στον Πειραιά. Όπως διηγήθηκε χρόνια μετά ο Σταμάτης Σκούρτης, σύντροφος του Γόδα και ανθυπολοχαγός του:

"Σύντροφε ανθυπολοχαγέ, εμείς απ' όλους τους άλλους ΕΛΑΣίτες είμαστε οι πιο προνομιούχοι. Όσοι από μας σκοτωθούμε είμαστε τυχεροί γιατί θα θαφτούμε σε κανονικό και μάλιστα προνομιούχο μνήμα".

Η μονάδα του Νίκου αποδεκατίζεται και περνά στο Βελούχι, προκειμένου να ενταχθεί στο 36ο Σύνταγμα. Όμως στις αρχές του 1945 και λίγο μετά την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας, ο Νίκος αρρωσταίνει απο πνευμονία, επιστρέφει στην Αθήνα όπου συλλαμβάνεται -κάποιος "καλοθελητής" εξυπηρέτησε τις διωκτικές αρχές στο έργο τους- και οδηγείται αρχικά στις φυλακές της Αίγινας (όπου έπαιζε μπάλα στην ποδοσφαιρική ομάδα που είχαν συστήσει οι φυλακισμένοι) και κατόπιν στην απομόνωση των φυλακών της Κέρκυρας.

Η μοίρα του είναι προδιαγεγραμμένη: θάνατος. Το μόνο που μένει να γίνει γνωστό είναι το πότε. Όμως το ηθικό δεν κάμπτέται, ιδιαίτερα από τη στιγμή που στη φυλακή διαρρέει η φήμη πως η κυβέρνηση εξαναγκάστηκε σε συμβιβασμό με την κυβέρνηση του βουνού.

Ο Γόδας έμεινε στη φυλακή τρία χρόνια, χωρίς να υπογράψει δήλωση μετανοίας για να σωθεί. Η «περιήγησή» του στην εξορία μόλις έχει αρχίσει. Φυλακές Αβέρωφ, Αίγινα, Κέρκυρα. Ο Γόδας μένει στη φυλακή τρία χρόνια, χωρίς να υπογράψει δήλωση μετανοίας για να σωθεί. Ο Σταμάτης Σκούρτης κι ο Σπύρος Ανδρεάδης, και οι δύο μελλοθάνατοι που σώθηκαν ύστερα από παρέμβαση του ΟΗΕ το 1949, είναι κατηγορηματικοί στο ότι η διοίκηση του Ολυμπιακού δεν ενδιαφέρθηκε να σώσει τον Γόδα, κάτι που γράφει στο βιβλίο του «Ώσπου να ξημερώσει» (εκδόσεις Κιβωτός).

Στην Κέρκυρα απομόνωση. Ο Γόδας μαζί με τα άλλα Πειραιωτάκια, τον Λούβαρη και τον Κουφαδάκη, ακόμα και λίγο πριν το απόσπασμα, σχεδιάζουν πώς θα στήσουν την ομάδα όταν βγουν από τη φυλακή. Οι σύντροφοί τους τους θυμούνται, όποτε το ραδιόφωνο μετέδιδε κάποιον αγώνα, αυτοί να ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους, να ακούνε τον αγώνα, πότε να γελάνε, πότε να βρίζουνε, πότε να μουτζώνουν...

Ο Νοέμβρης έχει 19, Κυριακή, Βρέχει με το κανάτι. Ο Λούβαρης και οι άλλοι δύο γυρίσανε μουσκεμένοι μέχρι το κόκκαλο.

"Σκέψου να μας πάρουνε, Νίκο, με τέτοια βροχή".

"Δεν θα το ήθελα".

"Γιατί;".

"Η τσιριμονιά τελειώνει βιαστικά και δεν έχεις την άνεση να δεις τους μακελάρηδες κατάματα. Σαν βρέχει δεν μπορείς να ανοίξεις τα μάτια, είναι και το νερό που τρέχει και δεν βλέπεις όπως πρέπει, είναι σαν να σου κλείνουν τα μάτια με το έτσι θέλω. Εγώ θέλω να είναι καλοκαιρία, να τον κοιτάω κατάματα για να δω πόσο σίγουρος νιώθει αυτός που με σκοτώνει".

Έτσι κατέγραψε τις αναμνήσεις του από τον Νίκο Γόδα ο συμπολεμιστής και συγκρατούμενός του στην Κέρκυρα Σταμάτης Σκούρτης, που θυμάται χαρακτηριστικά: "Ο Νίκος ζήτησε να τον εκτελέσουν με την ερυθρόλευκη φανέλα κατάσαρκα και το λευκό σορτ. Και αυτό γιατί ήταν αυθεντικός Ολυμπιακός όπως και κομμουνιστής''. 

Στο βίντεο που ακολουθεί μιλάνε για τον Νίκο Γόδα παλαίμαχοι παίκτες του Ολυμπιακού, ο Μανόλης Γλέζος, ο ερευνητής Παναγιώτης Κουνάδης και ο συγκρατούμενός του  στις φυλακές της Κέρκυρας Σταμάτης  Σκούρτης.

 

 

 

 

 

 

 

Οικοδόμος

Αποκαλύψεις εργατοπατέρων

Ανακοίνωση - σχόλιο του ΠΑΜΕ για τη ΓΣΕΕ

Από το γραφείο Τύπου του ΠΑΜΕ εκδόθηκε η παρακάτω ανακοίνωση με αφορμή τη σημερινή συνεδρίαση της ΕΕ της ΓΣΕΕ:
«Συνεδρίασε σήμερα η Εκτελεστική Επιτροπή της ΓΣΕΕ. Και από αυτή τη συνεδρίαση, από τα όσα αποφασίστηκαν και από τα όσα διαδραματίστηκαν επιβεβαιώθηκε το πόσο ανάγκη είναι οι εργαζόμενοι να ξεμπερδέψουν μια ώρα αρχύτερα με αυτό τον αισμό των γραφειοκρατών και συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών σε όλα τα επίπεδα του συνδικαλιστικού κινήματος.
Αποφάσισαν ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ να κάνουν το συνέδριο της ΓΣΕΕ στην Αλεξανδρούπολη. Ο φόβος φιλάει τα έρμα. Όσο πιο μακριά από τον "κίνδυνο" οι εργαζόμενοι να μπορούν να παρέμβουν τόσο καλύτερα. Αυτή είναι η στάση τους.
Και σε αυτήν τη συνεδρίαση εκφράστηκε η αντιπαράθεση ανάμεσα στις δυνάμεις της Αυτόνομης Παρέμβασης και της επιδίωξής της να γίνει ΠΑΣΚΕ στη θέση της ΠΑΣΚΕ. Είναι αποκαλυπτικοί οι διάλογοι μεταξύ στελεχών της Αυτόνομης Παρέμβασης (Πρώην ΠΑΣΚΕ) όπως του Α. Κολλά με το Προεδρείο της ΓΣΕΕ.
     Ο μεν Κολλάς κατηγόρησε το  Προεδρείο της ΓΣΕΕ ότι είναι με  την Μέρκελ και τον Φούχτελ και έχει καταδικάσει τους εργαζόμενους με την στάση που ακολουθάει. Το δε Προεδρείο της ΓΣΕΕ του ανταπάντησε ότι όχι μόνο συμφωνούσε με αυτήν την πολιτική που σήμερα καταγγέλλει, αλλά μαζί παίρναμε τις αποφάσεις και μαζί τις υλοποιούσαμε προσθέτοντας ότι δήλωνε εθνικοσοσιαλιστής, πράγμα το οποίο ο Κολλάς όχι μόνο δεν αρνήθηκε αλλά το επιβεβαίωσε πλήρως. 
    Τέτοιους συνδικαλιστές και ηγεσίες έχει ο κυβερνητικός και εργοδοτικός συνδικαλισμός. Να τους χαίρεται η Αυτόνομη Παρέμβαση τέτοιους σαν τον Κολλά που δηλώνει Εθνικοσοσιαλιστής και τους έχει στη δύναμή της.  
Μπορεί με αυτές τις δυνάμεις και ηγεσίες η εργατική τάξη να προσδοκά ότι μπορούν να οργανώσουν την πάλη της ενάντια στην επίθεση που δέχεται και είναι σε εξέλιξη;
Μπορεί με αυτές τις δυνάμεις να προσδοκά ένα κίνημα με προοπτική;
Το ΠΑΜΕ καταγγέλλει την απόφαση να γίνει το Συνέδριο στην Αλεξανδρούπολη και αντιπρότεινε για παράδειγμα το Λαύριο, το Πέραμα, την Ελευσίνα, που σηματοδοτούν εργατικούς αγώνες και ταυτόχρονα τις συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης.
Οι εργαζόμενοι να δυναμώσουν στους χώρους δουλειάς τις συλλογικές αποφάσεις και αγώνες ενάντια στην υλοποίηση των βάρβαρων μέτρων που αποφάσισε η τρικομματική κυβέρνηση, να αλλάξουν τους συσχετισμούς στα συνδικάτα υπέρ των ταξικών δυνάμεων, να μαζικοποιήσουν τα συνδικάτα».

Education for Death (Disney 1943 cartoon about WWII) - Greek subtitles

Στη Μόσχα το ομορφότερο μετρό στον κόσμο

Το μετρό της Μόσχας λειτούργησε για πρώτη φορά το 1935 και σήμερα εξυπηρετεί 182 σταθμούς με γραμμές μήκους 301 χιλιομέτρων. Είναι το δεύτερο μεγαλύτερο σε επιβατική κίνηση μέσο μαζικής μεταφοράς στον κόσμο μετά το μετρό του Τόκυο, μεταφέροντας καθημερινά περίπου 7 εκατομμύρια επιβάτες!
Είναι μια κατασκευή στολίδι και σύμβολο για την πόλη της Μόσχας. Έχει μείνει στην ιστορία η επική προσπάθεια κράτους και πολιτών για τη συνέχιση των έργων κατά τη διάρκεια του Β Παγκοσμίου πολέμου.
Πέρα όμως από την ιστορική και συγκοινωνιακή σημασία του, το μετρό της Μόσχας είναι ένα μεγάλο μουσείο. Οι πρώτοι σταθμοί αποτελούν ένα εκλεκτικό μείγμα μπαρόκ, κλασικισμού, σοβιετικού ρεαλισμού και σχεδόν θρησκευτική εικονογράφησης με εξιδανικεύσεις της ιστορικών χαρακτήρων, παραστάσεις σημαντικών νικών και σκηνές από τον αθλητισμό, τη βιομηχανία, τη γεωργία, το πολεμικό παρελθόν και παρόν, το φωτεινότερο μέλλον που ακολουθεί, και την ηρωική εργατική εργατική τάξη από διάφορες σοβιετικές εθνότητες. Φυσικά δεν θα μπορούσε να απουσιάζει η Οκτωβριανή Επανάσταση! Τα τεχνουργήματα περιλαμβάνουν ανάγλυφα, ζωφόρους, μαρμάρινα και χάλκινα αγάλματα, βιτρό παράθυρα και αμέτρητα ψηφιδωτά φτιαγμένα με γυαλί, μάρμαρο και γρανίτη.





www.perierga.gr

Ο ΓΙΟΣ ΤΟΥ ΑΛΟΓΟΣΚΟΥΦΗ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ ΣΤΗΝ GOLDMAN SACHS!

Κορυφαίες θέσεις σε μεγάλες τράπεζες της Ελλάδας και του εξωτερικού κατέχουν απόγονοι πρώην «τσάρων» της Ελληνικής Οικονομίας.
Ο γιος του πρώην υπουργού Οικονομικών Γιώργου Αλογοσκούφη , ο γιός του πρώην υπουργού και προέδρου της Δράσης Στέφανου Μάνου και η κόρη του πρώην υπουργού του ΠΑΣΟΚ Γιάννου Παπαντωνίου ,κάνουν καριέρα στον τραπεζικό τομέα έχοντας ως εφόδιο τις άριστες σχέσεις των γονέων τους άλλα και τα σπουδαία τους βιογραφικά.


Σύμφωνα με την εφημερίδα«Παραπολιτικά», ο Σπύρος Αλογοσκούφης εργάζεται στην «τράπεζα του Θεού» . Στην γνωστή και μη εξαιρετέα Goldman Sachs η οποία στο παρελθόν είχε αναλάβει επικίνδυνες αποστολές για το Ελληνικό χρέος.

Ο γιος του γαλάζιου πρώην Τσάρου τελείωσε το Κολέγιο Αθηνών ασχολήθηκε με τους Ολυμπιακούς αγώνες στο πλευρό της Γιάννας Αγγελοπούλου και αμέσως μετά έφυγε για την Αμερική όπου και ολοκλήρωσε με απόλυτη επιτυχία τις σπουδές του στο φημισμένο Πανεπιστήμιο Yale. Τώρα εργάζεται ως χρηματοπιστωτικός σύμβουλος για τις αγορές της Ασίας και φέρεται να ειδικεύεται στις αγοραπωλησίες (dealings) και σε συμβόλαια futures.

Ο γιος του Στέφανου Μάνου, Αλέξανδρος, σπούδασε αρχικά στο Λονδίνο και στη συνέχεια στην Γαλλία στο Insead , που αποτελεί μια διεθνή επιχειρηματική σχολή μεταπτυχιακών.

Εργάστηκε στην εταιρία British Gas-Midlands Research Center και συνέχισε στην γνωστή εταιρία Salomon Brothers ως αναλυτής.

Πέρασε από την Γαλλική Societe Generale και το 998 εντάχθηκε στον όμιλο της Gitigroup ως υπεύθυνος της επενδυτικής Τραπεζικής αρχικά για την Ελλάδα και στη συνέχεια στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη και στην Βόρεια Αφρική.

Από το 2007 εργάζεται στην τράπεζα Πειραιώς ως εκτελεστικό μέλος του διοικητικού συμβουλίου και από το 2008 ως διευθύνων σύμβουλος .

Μια ακόμη περίπτωση παιδιού πρώην τσάρου της Ελληνικής Οικονομίας που ασχολείται με τις τραπεζικές υπηρεσίες είναι η κόρη του του Γιάννου Παπαντωνίου.

Σπούδασε Κοινωνιολογία και Κοινωνικές Επιστήμες στο Cambridge στην Αγγλία και πήρε μάστερ στην Διοίκηση επιχειρήσεων από την Πολυτεχνική σχολή του Παρισιού. Έπιασε μάλιστα δουλειά στην τράπεζα Barclays σε κατάστημα του Λονδίνου.




Πηγή: Ο γιος του Αλογοσκούφη σύμβουλος στην Goldman Sachs! | iefimerida.gr http://www.iefimerida.gr/node/78157#ixzz2D8bktX4B
ΠΡΕΖΑ TV

Ο καπιταλισμός έχει πλέον σαπίσει

Ο καπιταλισμός έχει πλέον σαπίσει. Από τις παραγωγικές διαδικασίες και την πολιτική, μέχρι τον πολιτισμό και την ηθική, η σαπίλα έφτασε στο αποκορύφωμά της.

Μια σειρά από ευρωπαϊκές χώρες (και όχι μόνον) βρίσκονται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, της καταστροφής. Η μεγάλη πλειοψηφία των λαών βρίσκονται σε απελπιστική κατάσταση.

Όλοι και πιο πολλοί άνθρωποι παραδέχονται ότι μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και των άλλων σοσιαλιστικών κρατών, η ζωή στη Γη έχει γίνει πολύ πιο δύσκολη και επικίνδυνη.

Από την εποχή των ανατροπών μέχρι σήμερα, ο κόσμος έχει γίνει μάρτυρας πολλών καταστροφικών και αιματηρών συγκρούσεων τόσο στην Ευρώπη, όσο και αλλού, συμπεριλαμβανομένης και της πρόσφατης αναταραχής στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική που δεν ξέρουμε που θα καταλήξει.

Η αποικιακή στρατηγική που ασκούν χρόνια τώρα οι ΕΠΑ, αλλά και άλλες ιμπεριαλιστικές χώρες της λεγόμενης Δύσης, μαζί με την συνεχιζόμενη και εντεινόμενη οικονομική (και όχι μόνον) καπιταλιστική κρίση, δεν αποκλείεται να οδηγήσουν την ανθρωπότητα να γνωρίσει έναν ακόμα παγκόσμιο πόλεμο.

Είναι φανερό ότι το «σύνθημα» για αυτό, θα δοθεί με την επέκταση της κρίσης (κάτι που ήδη διαφαίνεται στον ορίζοντα) και στους θεσμούς που έχουν δημιουργήσει οι ιμπεριαλιστικές χώρες για να κυβερνούν τον κόσμο, να εξουσιάζουν τους λαούς, όπως είναι το ΔΝΤ και ο ΠΟΕ.

Για τους λαούς που αντιστέκονται στην λεγόμενη παγκοσμιοποίηση, δηλαδή την pax Americana, υπάρχει και το ΝΑΤΟ για υπακοή και συμμόρφωση !

Το είδαμε αυτό στην Γιουγκοσλαβία, στην Λιβύη και αλλού.

Βέβαια αυτό δεν εμποδίζει μια σειρά λαούς να μπαίνουν στο «χορό» της ανυπακοής και της αντίστασης καθημερινά. Είναι αυτό μια πραγματικά ελπιδοφόρα προοπτική.

Μέσα σε αυτήν την σύγχρονη ιστορική πραγματικότητα, υπάρχουν ακόμα και κομμουνιστές, όπως ο ηγέτης του ΚΚΡΟ Γκενάντι Ζιουγκάνοφ, που πιστεύουν ότι μια λύση θα ήταν η μετατόπιση του κέντρου της παγκόσμιας οικονομίας στην γεωπολιτική περιοχή της Ασίας και του Ειρηνικού.

Θεωρούν ότι η μέγιστη χρησιμοποίηση του οικονομικού, επιστημονικού και πολιτιστικού δυναμικού της περιοχής αυτής, θα μπορούσε να βοηθήσει στην επίλυση των … παγκόσμιων προβλημάτων σε σχέση με την διατροφή, την ενέργεια, ακόμα και την ασφάλεια !

Μια τέτοια προσέγγιση, παραβλέπει μια βασική, θεμελιακή θα λέγαμε, παράμετρο.

Ότι, όταν μιλάμε για προβλήματα, βάζουμε τον Άνθρωπο πάνω από όλα ή το καπιταλιστικό κέρδος ;

Θέτουμε προς συζήτηση το μεγάλο θέμα της ιδιοκτησίας των βασικών μέσων παραγωγής ; Θα είναι αυτά στα χέρια μιας χούφτας καπιταλιστών ή θα γίνουν κοινωνική λαϊκή ιδιοκτησία ;

Θα συνεχίσει να κυβερνά τον κόσμο η αδηφάγα και ανικανοποίητη αστική τάξη ή θα δώσει τη θέση της στην εργατική που είναι και ασύγκριτα η πολυπληθέστερη ;

Με δυο λόγια: Θα έχουμε καπιταλισμό ή επιτέλους σοσιαλισμό ;

Πρέπει να γίνει απόλυτα κατανοητή μια απλή αλήθεια – κι αυτό ακριβώς είναι το δύσκολο, οι απλές αλήθειες είναι που πιο δύσκολα γίνονται αποδεκτές.

Το «Με τα μονοπώλια ή με το λαό», δεν είναι ένα ακόμα σύνθημα.

Είναι η πεμπτουσία της στρατηγικής που οφείλει να επιλέξει η εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, οι άνεργοι, οι μικροί και μεσαίοι επαγγελματίες και επιστήμονες, για να δώσει οριστικό τέλος στα προβλήματα και τη μιζέρια.

Αντιμονοπωλιακή Λαϊκή Συμμαχία, τώρα !

Βαφτίζει «εθνικά» τα συμφέροντα της αστικής τάξης, ο ΑΛΕΞΗΣ...

Αλήθεια, σε ποιόν απευθύνεται πραγματικά ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, όταν κάνει λόγο για «πρωθυπουργό, που αδυνατεί να διεκδικήσει τα εθνικά συμφέροντα» και καταγγέλλει, ότι «η κυβέρνηση επιμένει στη στρατηγική της υποτέλειας», σχολιάζοντας το Σάββατο την τελευταία Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ; Στους βιομηχάνους και την αστική τάξη της χώρας ή στους εργαζόμενους και το λαό; Προφανώς, στους πρώτους, λέμε εμείς. Μόνο ψηφοθηρική είναι η αναφορά στους δεύτερους. Βοηθούμενη, βέβαια κι από βαρύγδουπους χαρακτηρισμούς, περί υποτέλειας.

Κι αν κάποιοι σπεύσουν να διαμαρτυρηθούν, παραθέτουμε και την συνέχεια της δήλωσης του Αλ. Τσίπρα: «Όλοι θέτουν τους όρους τους, διεκδικούν, διαπραγματεύονται και μόνο ο Έλληνας πρωθυπουργός δεν θέτει όρους, δεν διαπραγματεύεται, δεν διεκδικεί».
Δηλαδή, ποιους όρους και ποιες διεκδικήσεις, που αφορούσαν στα συμφέροντα των εργαζομένων, έστω των χωρών τους, έθεσαν οι υπόλοιποι, η Μέρκελ, ο Ολάντ, ο Μόντι, ο Ραχόϊή ο Κάμερον; Απ' όσα ξέρουμε, όχι μόνο δεν έθεσαν κανέναν τέτοιο όρο ή διεκδίκηση, αλλά και έχουν όλοι τους προθύμως συμφωνήσει, πάμπολλες φορές, στις γνωστές σε όλους αντεργατικές ντιρεκτίβες, οδηγίες και λοιπές αποφάσεις της ευρωένωσης και της ευρωζώνης.
Οι μεταξύ τους διαφωνίες και τσακωμοί οφείλονται αποκλειστικά και μόνο στα ανταγωνιζόμενα μεταξύ τους συμφέροντα των αστικών τάξεων, που εκπροσωπούν και υπερασπίζονται. Γι' αυτά έβαλαν όρους και διεκδικήσεις και όχι για τους λαούς των χωρών τους. Χάριν αυτών των συμφερόντων και των ενδομονοπωλιακών αντιθέσεων κατέληξε σε φιάσκο η Σύνοδος Κορυφής.
Γυρίζοντας, βέβαια, στις χώρες τους, θα κάνουν κι αυτοί λόγο (όπως και ο Αλ. Τσίπρας) για εθνικά συμφέροντα. Παλιά τους τέχνη κόσκινο. Πάντα η αστική τάξη και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι έντυναν τα ταξικά τους συμφέροντα με εθνική φορεσιά. Για να ξεγελούν την εργατική τάξη και να την υποτάσσουν στις επιδιώξεις και τους σκοπούς τους.

902.gr

Ο Λουκάνικος έγινε μπυραρία στη Μαδρίτη

Ο Λουκάνικος, ο διάσημος σκύλος των διαδηλώσεων της Αθήνας μετά από την ανάδειξή του σε πρόσωπο της χρονιάς από το περιοδικό Time, κατάφερε να...

γίνει μπυραρία στη Μαδρίτη.

Η μπυραρία βρίσκεται κοντά σε γνωστό υπό κατάληψη χώρο της πόλης και πλέον το μπαρ έχει γίνει στέκι πολιτικών συζητήσεων και καλλιτεχνικών δρώμενων.

Μάλιστα οι τοίχοι του μαγαζιού έχουν διακοσμηθεί από φωτογραφίες του γνωστού σκύλου αλλά και από τα όσα πραγματοποιήθηκαν στο Σύνταγμα το περασμένο καλοκαίρι.

"Το Ποντίκι"

Εργατικές διεκδικήσεις και οκτάωρο - 24/06/2012

Εργατικές διεκδικήσεις και οκτάωρο - 24/06/2012

Απλά μαθήματα οργάνωσης στο χώρο δουλειάς (μέρος 2ο) Συνέχεια από το 1ο Μέρος

 Συνδικάτα

Εσύ και οι συνάδελφοί σου μπορείτε να αποφασίσετε να γραφτείτε στο επίσημο συνδικάτο ώστε να είστε επίσημα αναγνωρισμένοι από τον εργοδότη σας [σμτφ: το σημείο αυτό αφορά προφανώς την Βρετανική νομοθεσία σχετικά με το συνδικαλισμό. Η τάση είναι να εφαρμοστεί ένα τέτοιο μοντέλο και στη δική μας χώρα, δηλ επιχειρησιακά σωματεία “ενώσεις προσώπων” με τα οποία θα συναναστρέφεται η εργοδοσία για όλα τα ζητήματα. Ανεξάρτητα απ' την τροπή που θα πάρουν τα πράματα, πάλι διατηρεί την σημασία της η οργάνωση πυρήνα σε κάθε χώρο δουλειάς]. Θα πρέπει να σκεφτείς πολύ σοβαρά σχετικά μ' αυτή την κίνηση, καθώς μπορεί να μην είναι καλή επιλογή ανάλογα με το χώρο δουλειάς. Π.χ χώροι με συχνή αναδιοργάνωση του προσωπικού και με μεγάλο αριθμό εξωτερικών συνεργατών είναι μάλλον απίθανο να διατηρήσουν μια λειτουργική συνδικαλιστική οργάνωση. Ομοίως, ένα συνδικάτο θα μπορέσει να διασφαλίσει κέρδη σε βάρος της εργοδοσία μόνο στο βαθμό που εσύ και οι συνάδελφοί σου καταφέρνετε να κερδίσετε κάτι με τις πράξεις σας. Εν τέλει, αυτό που μετράει είναι το τι δράση μπορείς να αναλάβεις συλλογικά συγκριτικά με το συνδικάτο. Με την ένταξή σου σε επίσημο συνδικάτο δεσμεύεσαι από επίσημες διαδικασίες και εργατικούς νόμους οι οποίοι μπορεί να είναι πολύ περιοριστικοί σχετικά με το ποιες δράσεις σου επιτρέπει ο νόμος να αναλάβεις.

Δημοσιότητα

Κάποια στιγμή θα χρειαστεί να γραφτεί μια ανακοίνωση, ένα φυλλάδιο και να μοιραστεί μυστικά στους συναδέλφους μέσα στη δουλειά ή να το μοιράσουν φίλοι σας καθώς οι εργάτες σχολάνε. Αυτή η πράξη αναμφισβήτητα θα τραβήξει την προσοχή της διοίκησης, ότι μερικοί εργάτες προσπαθούν να οργανωθούν.

Αιτήματα

Όταν νιώσεις ότι είναι κατάλληλη η στιγμή (η οποία μπορεί να έρθει μέσα σε μερικές βδομάδες ως και αρκετούς μήνες) θα πρέπει να οργανωθεί μια μεγαλύτερη συνάντηση των ενδιαφερομένων εργατών. Εκμεταλλεύσου την οργάνωση για να κάνεις μια λίστα παραπόνων και αιτημάτων. Η συνάντηση θα πρέπει να εκλέξει άτομα που θα μιλήσουν και θα προσεγγίσουν την διοίκηση.

Υποστήριξη

Αν χρειαστεί να κάνεις κάποιου είδους καμπάνια, θα χρειαστείς και κάποια βοήθεια, ιδιαίτερα πρακτική βοήθεια εκτός χώρου δουλειάς. Μπορεί να υπάρχουν ορισμένες συλλογικότητες, εκκλησιαστικές ομάδες, πολιτικές οργανώσεις, αναρχικές ομάδες κλπ που μπορεί να σας βοηθήσουν με πρακτικές πρωτοβουλίες όπως π.χ παραγωγή φυλλαδίων, χώρους συνάντησης, ανθρώπους που θα φτιάξουν πικέτες κλπ. [εδώ είναι αρκετά έξω απ' την ελληνική πραγματικότητα, δεν υπάρχει περίπτωση να σε βοηθήσουν “θρησκευτικές οργανώσεις”, όσο για τις αναρχικές ομάδες, δεν τις συνιστούμε στην Ελλάδα, καθώς δεν έχουν καλό ιστορικό στους εργατικούς αγώνες]

Υπευθυνότητα

Μην αφήνεις τις όποιες διαπραγματεύσεις με τους εργοδότες να γίνονται πίσω από κλειστές πόρτες. Όλες οι διαπραγματεύσεις πρέπει να είναι διάφανες.

Δεν θα είναι εύκολο


Να' σαι σίγουρος ότι οι εργάτες ξέρουν καλά ότι οι πράξεις τους οδηγούν είτε στην απειλή απόλυσης είτε στην απόλυση. Ποτέ μην καλοπιάνεις τους εργάτες κάνοντάς τους να πιστέψουν ότι θα είναι όλα εύκολα. Συζητήστε το τι μπορεί να σημαίνει αν συμβεί κάτι τέτοιο, αν θα χρειαστεί να απεργήσετε ή να κάνετε κατάληψη του χώρου εργασίας. Η κατάσταση σε χώρες όπου απαγορεύεται ο συνδικαλισμός είναι διαφορετική και είναι αδύνατον οι εργάτες να πλησιάσουν την εργοδοσία. Σε τέτοιες περιστάσεις, πιο κατάλληλος τρόπος μπορεί να είναι το σαμποτάρισμα της παραγωγής.

Κράτα ημερολόγιο

Κράτα σημειώσεις για τις προσπάθειές σου να οργανώσεις τους εργάτες – οι αγώνες των εργατών σπάνια καταγράφονται με αποτέλεσμα να χάνεται πολύτιμη εμπειρία και να χρειάζεται οι εργάτες να ξαναπερνάν τα ίδια και τα ίδια. Πολλές καταστάσεις μπορούν να αποφευχθούν. [...]

~~~~~~~~~~~~~~~~

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο libcom.org το 2012. Αρχικά έγινε επεξεργασία από τη libcom το 2005 με βάση άρθρα από τα sites Industrial Workers of the World καθώς και επιπλέον επεξεργασία από ένα πρωτότυπο άρθρο στο περιοδικό Revolutions Per Minute, 1ο τεύχος 1996, κι όπως αυτό αναπαράχτηκε από τα μέλη του Κέντρου Colin Roach το Φλεβάρη του 2003


Προσθήκη από το γλόμπινγκ


Ένα άλλο στοιχείο που πρέπει να προσέξεις και δεν το γράφει το άρθρο αυτό είναι η πιθανότητα να συναντήσεις ρουφιάνους και καταδότες της εργοδοσίας. Όταν κάνεις την πρώτη κίνηση να γνωρίσεις τους συναδέλφους, να διερευνήσεις τις διαθέσεις τους κλπ μπορεί εν αγνοία σου να πέσεις σε κάποιον τέτοιο.

Πρέπει να μάθεις να ψυχολογείς τους συναδέλφους απ' την αρχή και να γυμνάσεις το ένστικτό σου. Δες πώς κινούνται, πώς μιλάνε, πώς πλησιάζουν το αφεντικό ή τον εργοδηγό ή τον επόπτη. Αν κάποιος σε πλησιάσει και χωρίς λογο σε ρωτάει διάφορα π.χ αν έχεις αυτοκίνητο, ή που δούλευες παλιά, ή διάφορα άλλα (επαναλαμβάνουμε: χωρίς αρχικό λόγο στα ρωτάει αυτά) πολύ πιθανόν να τον έβαλαν να σε ρωτήσουν για να δουν τι κουμάσι είσαι. Να είσαι καχύποπτος με τα πάντα αλλά να μην κλείνεσαι και στον εαυτό σου, έτσι δεν θα κάνεις ποτέ δουλειά.

Πρέπει επίσης να υπολογίσεις και την πιθανότητα κάποιος απ' αυτούς που έπιασες και φαίνεται ότι έκανες έναν αρχικό πυρήνα να κάνει πίσω και, ενδεχομένως, να πάει να μιλήσει στον εργοδότη για να' χει προσωπικό όφελος. Όπως επίσης και την πιθανότητα, αν πάρει χαμπάρι ο εργοδότης ή ο διευθυντής ότι “κάτι παίζεται” να πιάσει έναν-έναν στο γραφείο του μερικούς και να τους εκβιάσει με το βαμβάκι. Θέλει πολύ προσοχή και πολύ προσεχτικά βήματα σε κάτι τέτοια, ειδικά όταν είσαι πιο καινούριος και οι άλλοι είναι παλιότεροι. 


Πολύ σημαντικό επίσης είναι να είσαι "πρώτος" στη δουλειά σου, να την κάνεις καλά, ευσυνείδητα για να μη μπορεί κανένας να σου πει τίποτα. Αυτό που λέμε να μη δίνεις δικαιώματα.

Κάθε δουλειά, και κάθε χώρος δουλειάς έχει συγκεκριμένες ιδιαιτερότητες, έχει και ορισμένα καθορισμένα πρότυπα συμπεριφοράς κλπ. Προσπάθησε να τα μάθεις απ' την αρχή και μην προσπαθήσεις να τ' αλλάξεις για να μη βρεθείς αντιμέτωπος με το “κατεστημένο”. Πρέπει στην αρχή να πας με τα νερά τους. Ιδιαίτερα όταν κάποιοι είναι παλιότεροι στη δουλειά και έχουν συνηθίσει σε κάποιες καταστάσεις, πολύ δύσκολα θα δεχτούν από νωρίς και από έναν καινούριο να τους κάνει “κήρυγμα”. Προέχει να αναπτύξεις φιλικές σχέσεις με τους συναδέλφους, να δημιουργήσεις ειλικρινή εμπιστοσύνη (κι εσένα προσωπικά θα σε ωφελήσει αυτό) ώστε να είναι ευκολότερο μετά να ακούσει τις απόψεις σου.

Ειδικά εδώ στην Ελλάδα που το συνδικαλιστικό κίνημα δεν είναι το αγγλοσαξωνικό “τρεϊντ-γιουνιονίστικο” στιλ, απ 'το γλόμπινγκ συνιστούμε όσους μας διαβάζουν και δεν είναι οργανωμένοι σε κάποιο σωματείο, να δουν πρώτα αν υπάρχει επιχειρησιακό σωματείο, και να διερευνήσουν την πιθανότητα να γραφτούν σ' αυτό σε πρώτη φάση. Σε δεύτερη φάση να αναζητήσουν το αντίστοιχο κλαδικό σωματείο π.χ ένας που δουλεύει σε μια χαλυβουργία, ενώ είναι γραμμένος στο επιχειρησιακό του εργοστασίου ή της επιχείρησης (αν έχει υποκαταστήματα σε όλη την Ελλάδα, τότε το επιχειρησιακό είναι πανελλαδικό) μπορεί να πάει να γραφτεί στο αντίστοιχο κλαδικό συνδικάτο μετάλλου (αν υπάρχει φυσικά) που υπάγεται στο εργατικό κέντρο του νομού όπου δουλεύει (ο νόμος επιτρέπει τον καθένα να είναι γραμμένος σε ένα επιχειρησιακό και σε ένα κλαδικό). Επειδή η ανεργία θερίζει, ιδιαίτερα στους νέους που είναι πάνω από 50%, υπάρχουν αντίστοιχες επιτροπές ανέργων (ακόμα και επιτροπές ανέργων ανα κλάδο) οι οποίες προσπαθούν να συσπειρώσουν το λαό πάνω στο τεράστιο πρόβλημα της ανεργίας. Το ότι είναι άνεργος κάποιος δεν τον εμποδίζει φυσικά να γραφτεί και σε κάποιο σωματείο με βάση την τελευταία δουλειά που έκανε.

Εμείς παροτρύνουμε τους πάντες να επιδιώξουν απ' την αρχή να αναζητήσουν συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, να έρθουν σε επαφή μαζί τους και να εκθέσουν την κατάσταση κλπ. Φυσικά μπορεί κάποιος να διαφωνεί με το ΠΑΜΕ και να επιδιώξει να έρθει σε επαφή με άλλες παρατάξεις. Ασφαλώς.

Εμείς θα τον προτρέψουμε να στηριχτεί στο ΠΑΜΕ για πολλούς λόγους: για το λόγο ότι είναι η κύρια συνδικαλιστική δύναμη που έχει θορυβήσει τους εργοδότες, ότι έχει πείσει τους πάντες ότι μπορεί να αναλάβει δυναμική δράση όταν χρειαστεί, το κυριότερο επειδή ο κορμός του ΠΑΜΕ είναι οι κομμουνιστές, μέλη και φίλοι του ΚΚΕ που έχουν οξύ πολιτικό και ταξικό κριτήριο κι όχι μόνο “οικονομίστικη” λογική.

Το βασικό είναι ότι έρχονται δύσκολες μέρες για το εργατικό κίνημα και πρέπει να ξαναδούμε τα βασικά απ' την αρχή και να δημιουργήσουμε πυρήνες, μικρές συσπειρώσεις πρώτα και κύρια εκεί όπου συναντάς την ταξική εκμετάλλευση κατάμουτρα κι όχι στα βιβλία, τις εφημερίδες και τα blogs: το χώρο δουλειάς.

Απλά μαθήματα οργάνωσης στο χώρο δουλειάς (μέρος 1ο)

Το πολύ ενδιαφέρον αυτό άρθρο βρήκαμε στο αναρχοσυνδικαλιστικό site libcom.org. Η μετάφραση έγινε ελεύθερα για να πιάσει καλύτερα την ελληνική πραγματικότητα

Εργάζεσαι ή μόλις έχεις πιάσει δουλειά [σ.τ.μτφ: τρομακτικά δύσκολο τέτοιες μέρες στην Ελλάδα] κάπου και δεν υπάρχει εν ενεργεία κάποια συλλογική εργατική οργάνωση. Τι μπορείς να κάνεις για να οργανωθείς; Ο οδηγός αυτός θα σε βοηθήσει.

Αυτές τις εποχές που ζούμε δεν υπάρχουν πολλές εργατικές οργανώσεις στους χώρους δουλειάς. Ανάλογα με το που βρίσκεσαι στον κόσμο και σε ποιον κλάδο εργάζεσαι μπορεί να υπάρχει παρουσία κάποιου συνδικάτου ή μπορεί και όχι. Ακόμα κι όταν υπάρχει μπορεί να είναι μια οργάνωση-κορμός που εκπροσωπεί εργαζόμενους με μεμονωμένα προβλήματα, ανίκανη να κερδίσει αιτήματα διοικητικά. Κι ασφαλώς μπορεί να είναι σε αγαστή συνεργασία με τη διοίκηση ενάντια στους εργάτες.
Σπάνια κι αναπάντεχα λοιπόν, μια συνηθισμένη ερώτηση απ' τους εργάτες είναι “τι μπορώ να κάνω για να βελτιώσω την κατάσταση στη δουλειά μου; μοιάζει αδύνατον, τα αφεντικά είναι πανίσχυρα”

Προτείνουμε να ληφθούν υπόψη τα παρακάτω:

Κάνε ερωτήσεις κι άκουσε τις απαντήσεις
Από που θα ξεκινήσεις; Κάποιοι όταν πρωτονιώσουν ότι τους συμπεριφέρονται άδικα εξοργίζονται και ξεκινούν θορυβώδεις σταυροφορίες ενάντια στο αφεντικό. Κάτι τέτοιο μπορεί να είναι επικίνδυνο. Η διοίκηση περιφρουρεί με ζήλο την εξουσία της στο χώρο δουλειάς κι όταν αρχίσεις να την αμφισβητείς, γίνεσαι απειλή. Σε πολλούς χώρους δουλειάς, απ' τη στιγμή που θα αμφισβητήσεις την εργοδοσία, γίνεσαι μπελάς στα μάτια της. Εάν δεν είχες σηκώσει ποτέ μπαϊράκι στο παρελθόν, μπορεί να σοκαριστείς, να πληγωθείς ή και να εξοργιστείς απ' το πόσο γρήγορα η εργοδοσία θα στραφεί εναντίον σου. Αυτός είναι ένας καλός λόγος να είσαι διακριτικός όταν ξεκινάς να μιλήσεις με άλλους.

Μίλα με τους συναδέλφους σου

Ρώτησέ τους τι πιστεύουν σχετικά με το τι γίνεται στη δουλειά. Τι πιστεύουν για τα προβλήματα που σε απασχολούν; Ακου τι έχουν να πουν και οι άλλοι, πάρε τις απόψεις και τις γνώμες τους. Πολλοί αντιλαμβάνονται τον οργανωτή σαν αγκιτάτορα, σαν λαοπλάνο (και υπάρχουν στιγμές που ο οργανωτής πρέπει να είναι κι έτσι), αλλά ο καλός οργανωτής πρώτ' απ' όλα είναι κάποιος που κάνει καίριες ερωτήσεις και ακούει καλά τους άλλους. Έχοντας ακούσει καλά, θα πρέπει να είσαι σε θέση να εκφράζεις όχι μόνο τις δικές σου απόψεις και συναισθήματα αλλά και των συναδέλφων σου. Οι βασικές έγνοιες μπορεί να είναι σωστές αλλά δεν είναι πάντα έτσι. Μπορεί μερικές φορές οι έγνοιες τους να είναι αντιδραστικές, όπως π.χ να μη θέλουν μετανάστες συναδέλφους. Γι' αυτό θα πρέπει να είσαι προσεχτικός, όλες οι έγνοιες των συναδέλφων δεν είναι κατ' ανάγκην προοδευτικές.

Κράτα σημειώσεις

Κράτα μια λίστα με τις έγνοιες των εργατών καθώς και κάθε σημαντικό περιστατικό στο χώρο δουλειάς όπως π.χ κάποιο ατύχημα, κάποια πειθαρχική ή ακόμα και απειλητική συμπεριφορά από τον εργοδότη.

Μάθε για το παρελθόν

Μάθε αν υπήρξαν στο παρελθόν κι άλλες προσπάθειες να οργανωθούν οι εργάτες. Μπορεί κάποτε να υπήρχε συνδικάτο που κατέρρευσε.

Διάβασε γενικά για την οργάνωση στο χώρο δουλειάς και πράματα που έμαθαν εργαζόμενοι με την πείρα... [σ' αυτήν τη διεύθυνση μπορείς να βρεις στ' Αγγλικά πολλές τέτοιες περιπτώσεις]

Προσπάθησε να βρεις συμμάχους

 Είναι σχεδόν αναπόφευκτο ότι θα υπάρχουν ορισμένοι άνθρωποι που δείχνουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τέτοια προβλήματα σε σχέση με άλλους, και λίγοι απ' αυτούς θα έχουν τη θέληση να πάρουν πρωτοβουλίες. Αυτοί οι λιγοστοί άνθρωποι θα είναι ο αρχικός πυρήνας της “οργάνωσής σου”. Θα χρειαστεί να πιεις καφέ ή να πας για φαγητό με τους δύο πιο ενδιαφέροντες συναδέλφους, να γνωριστείτε ο ένας με τον άλλον και μετά να ρωτήσεις “τι γνώμη έχεις γι' αυτό;” Αν πράγματι είναι έτοιμοι να κάνουν κάτι κι όχι μόνο να παραπονιούνται, τότε είσαι σχεδόν έτοιμος να αρχίσεις να οργανώνεις την κατάσταση.

Χαρτογράφησε τον χώρο δουλειάς

Η γνώση είναι δύναμη ή τουλάχιστον είναι η αρχή της δύναμης. Θα πρέπει να μάθεις τα πάντα για το χώρο δουλειάς και τον εργοδότη σου. Αυτό μακροπρόθεσμα είναι μια συνεχής διαδικασία εκμάθησης. Μάθε τα πάντα για την εταιρεία που δουλεύεις: Έχει περισσότερα από ένα εργοστάσια/καταστήματα/γραφεία; Πόσοι εργάτες δουλεύουν; Ποιος είναι ο ιδιοκτήτης; Οι εταιρείες υποχρεούνται να δημοσιεύουν τους ισολογισμούς τους οπότε βρίσκοντας την αντίστοιχη δημοσίευση [μπορείς να κάνεις έρευνα στο ίντερνετ, εφημερίδες κλπ] θα έχεις μια χρήσιμη πληροφορία στα χέρια σου. Προσπάθησε να φτιάξεις έναν πίνακα της εταιρείας και των ανθρώπων που δουλεύουν σ'αυτή – π.χ ένα μεγάλο πρόβλημα μπορεί να είναι οι εργάτες να μη δουλεύουν νόμιμα. Κάποιοι μπορεί να έχουν προβλήματα με την προσφυγική τους ιδιότητα κλπ.

Ξεκίνα την έρευνα στο δικό σου το τμήμα. Η διοίκηση έχει από καιρό αντιληφθεί την αξία της δημιουργίας Ανεπίσημων Ομάδων Εργασίας*, τη φυσική τους οργάνωση και τους χαλαρούς δεσμούς τους. Πράγματι, βασική γνώση στην εκπαίδευση μάνατζμεντ είναι η ανάπτυξη δράσεων που μεταβάλλουν την ψυχολογία στους χώρους δουλειάς.

Π.χ η πολυεθνική United Parcel Service (UPS) έχει αναγάγει τις τεχνικές ψυχολογικής χειραγώγησης σε μια πολύ λεπτή τέχνη. Το εγχειρίδιο εκπαίδευσης των διευθυντών που έχει τίτλο “Σχεδιασμός Σφαιρών Επιρροής” δείχνει πώς να χαρτογραφείται ο χώρος δουλειάς προκειμένου να γίνουν διακριτές οι Ανεπίσημες Ομάδες Εργασίας, να απομονώνονται οι φυσικοί οργανωτές και ηγέτες σ' αυτές τις ομάδες, να γίνεται εκμετάλλευση των αδύναμων δεσμών και εν τέλει, η διάλυση των ομάδων αν δεν προσφέρουν πλεονέκτημα στη διοίκηση.

Παρόλο που οι περισσότερες εταιρείες δεν έχουν αναπτύξει τέτοια οργουελική στρατηγική όπως η UPS, πολλές χρησιμοποιούν παρόμοιες μεθόδους. Μετατίθενται συχνά οι ομιλητικοί εργάτες, οι υποκινητές και οι οργανωτές; Μήπως προάγονται σε διευθυντικές θέσεις ή απομονώνονται προκειμένου να πειθαρχήσουν; Μήπως οι ομάδες εργασίες διαλύονται και αναδιοργανώνονται περιοδικά; Μήπως η διαρρύθμιση του χώρου δουλειάς αλλάζει προκειμένου να δυσκολεύει η επικοινωνία ανάμεσα στους εργάτες;
 Περιφέρεσαι γενικά μέσα στο χώρο δουλειάς; Ποιος μπορεί και ποιος όχι; Επιλέγονται συγκεκριμένα άτομα για δημόσια πειθαρχική παρατήρηση; Πώς αυτό επηρεάζει το υπόλοιπο εργατικό δυναμικό; Νιώθεις ότι βρίσκεσαι συνεχώς υπό παρακολούθηση; Έπιασες το νόημα. Όλα τα παραπάνω μπορεί να χρησιμοποιηθούν για να σπάσει η ενότητα, η επικοινωνία ανάμεσα στους εργάτες μέσα στο χώρο δουλειάς. Παρεμπιπτόντως αυτού του είδους η εκπαίδευση δεν καθιστά τον διευθυντή μας άτρωτο ούτε υποβαθμίζουν τις προσπάθειές μας (παρόλη την εκπαίδευση των διευθυντών της, οι εργάτες της UPS είχαν κερδίσει σε μια μαζική απεργία τον Αύγουστο του 1997).
 Ας υποθέσουμε ότι έχεις ένα πολύ σημαντικό μήνυμα να περάσεις στους συναδέλφους αλλά δεν έχεις το χρόνο ή τις δυνατότητες να φτάσειςσε κάθε συνάδελφο. Αν καταφέρεις να φτάσεις στους φυσικούς οργανωτές και τις Ανεπίσημες Ομάδες Εργασίας και να τους πάρεις με το μέρος σου να είσαι σίγουρος ότι το μήνυμα θα πάει σε όλους. Απ' τη στιγμή που οι φυσικοί οργανωτές ταυτοποιηθούν και συμφωνήσουν να συνεργαστούν μαζί σου, είναι δυνατό να δημιουργήσεις ένα δίκτυο το οποίο μπορεί να έχει σημαντική ισχύ και επιρροή.
 Οι Ανεπίσημες Ομάδες Εργασίας έχουν το πλεονέκτημα ότι δημιουργούν συγκεκριμένες μορφές αφοσίωσης μεταξύ των μελών τους. Μπορείς να σχεδιάσεις πάνω σ' αυτή την αφοσίωση για δημιουργήσεις ενιαία στρατηγική για προβλήματα και να εκμεταλλευτείς την φυσική τάση των ανθρώπων να ακολουθούν τους κοντινούς τους ανθρώπους.
 Πέρα απ' το να δουλεύεις με τους οργανωτές, πρέπει να σχεδιάσεις και γι' αυτούς που είναι μοναχικοί. Είναι παραπάνω από πιθανό η απάθειά τους, η απομόνωσή τους ή ακόμα και η αντιπάθειά τους προς τον συνδικαλισμό να προέρχεται από προσωπικά συναισθήματα αδυναμίας και φόβου. Αν υπάρξει επιτυχημένη συλλογική δράση και εδραιωθεί μια αίσθηση ασφάλειας στη δράση της ομάδας, τέτοια συναισθήματα μπορεί να μειωθούν.
 Αν υπάρχει κάποιος δύσκολος χαρακτήρας στο χώρο δουλειάς που απειλεί σοβαρά την ενότητα, μη φοβηθείς να χρησιμοποιήσεις τις κοινωνικές πιέσεις που χρησιμοποιούν οι ομάδες για να επαναφέρουν κάποιον στο σωστό δρόμο. Αυτό αφορά και τους προϊστάμενους, ιδιαίτερα εκείνους που τους αρέσει να σκέφτονται ότι είναι φίλοι με όλους.

 Η ισορροπία δυνάμεων

Η ουσία για ένα τέτοιο χώρο εργασίας λοιπόν είναι να γείρετε την ισορροπία δυνάμεων σε όφελος του εργαζόμενου. Μια τέτοια ισορροπία μπορεί να κερδίσει π.χ σε συγκεκριμένα παράπονα. Αν τα παράπονα παραμένουν ατομικό ζήτημα ή γίνεται ευθύνη των εκλεγμένων συνδικαλιστών, η φυσική οργάνωση και η αφοσίωση ανάμεσα στις ομάδες εργασίας χάνεται. Σε τέτοιες συνθήκες χάνεται και η πιθανότητα για ικανοποίηση παραπόνων.

Ωστόσο, όταν χρειαστεί οι ομάδες εργασίας να κάνουν επίδειξη ενότητας, υπό την απειλή ότι μπορεί να πάει πίσω η παραγωγική διαδικασία, αυτό μπορεί να είναι αρκετό να αναγκάσει την εργοδοσία σε συμβιβασμό. Η ικανοποίηση παραπόνων μπορεί να επιτευχθεί όταν η διεύθυνση καταλάβει ότι το παράπονο δεν είναι πια υπόθεση ενός μεμονωμένου εργάτη, αντίθετα αφορά όλους τους εργάτες και θα παραμείνει πρόβλημα μέχρι να επιλυθεί.

*Ανεπίσημη ή Πρωταρχική Ομάδα Εργασίας είναι μια ομάδα ανθρώπων που δουλεύουν καθημερινά μαζί, με κατα πρόσωπο επικοινωνία μεταξύ τους, τοποθετημένων λόγω τεχνολογίας και εξωθημένων προς την κοινωνικοποίηση εξαιτίας των αναγκών της παραγωγής. Είναι στην κυριολεξία μια οικογένεια στη δουλειά διαμορφωμένη τόσο από αγάπη όσο και από μίσος, από συγκρούσεις αλλά και κοινά συμφέροντα. Πειθαρχεί τα μελή της συνήθως με απομόνωση και δημόσια διαπόμπευση, έχει ηγεσία που έχει αναδειχθεί φυσικά, παίρνει αποφάσεις στον άμεσο χώρο δουλειάς και μπορεί να επηρεάσει τη ροή της παραγωγής.

Συνάντηση Π.Ο.Ε.-Ο.Τ.Α. - Γιαννίτση για το εκλογικό επίδομα.

Παρασκευή, 20 Απρίλιος 2012 15:37 διαχειριστής

Στις 3,30μμ σήμερα πραγματοποιήθηκε συνάντηση της Εκτελεστικής Επιτροπής της Π.Ο.Ε.-Ο.Τ.Α. με τον Υπουργό Εσωτερικών κ.Τ. Γιαννίτση με αντικείμενο την εκλογική αποζημίωση των εργαζομένων στους Ο.Τ.Α. α' βαθμού. Η συνάντηση ήταν άνευ σημασίας μιας και δεν δόθηκε καμιά απάντηση, ούτε για το ύψος της αποζημίωσης, ούτε αν θα καταβληθεί σ' όλους τους εργαζόμενους ή όχι και αναρρωτιέται κανείς για την σκοπιμότητα τέτοιων συναντήσεων όταν δεν δίνουν απαντήσεις. Εκτός αν χρησιμοποιούνται είτε για "αγορά" χρόνου απ' την κυβέρνηση, για να φτάσουμε στο παραένα των εκλογών, είτε να χρησιμοποιηθεί ώς "δωράκι" ενόψει του Συνεδρίου της Π.Ο.Ε.-Ο.Τ.Α. και των βουλευτικών εκλογών στις 6 Μαΐου 2012.

Εμείς λέμε ότι το ποσό που θα καταβληθεί να είναι ένα αξιοπρεπές ποσό και κυρίως να καταβληθεί σ' όλους τους εργαζόμενους στην Τοπική Αυτοδιοίκηση.

Εφτά χρόνια αρπαχτή...

Εφτά χρόνια αρπαχτή... ΤΑ ΞΕΧΑΣΜΕΝΑ ΣΚΑΝΔΑΛΑ ΤΗΣ "ΕΘΝΟΣΩΤΗΡΙΟΥ"...

Ο Τύπος δεν ασχολούνταν με σκάνδαλα, ούτε σκανδαλιζόταν από τις σχέσεις των κρατούντων με τους μεγιστάνες του πλούτου. Είχε έρθει άλλωστε το πλήρωμα του χρόνου για να εκπληρωθεί το Τάμα του Έθνους.

Στους έντονα αντικοινοβουλευτικούς καιρούς μας, ένα δόλιο φάντασμα πλανιέται στον αέρα: ο ισχυρισμός περί «τιμιότητας» των δικτατόρων που κατέλαβαν πραξικοπηματικά την εξουσία το 1967 για να την επιστρέψουν πριν από 36 χρόνια, σαν βρεγμένες γάτες, «στους πολιτικούς».

Πρόκειται βέβαια για μύθο, θεμελιωμένο στη μίζερη εικόνα των...
 επιζώντων «πρωταιτίων» – αφού πρώτα έχασαν την εξουσία, στερήθηκαν όσα είχαν παράνομα καρπωθεί και υπέστησαν τις οικονομικές συνέπειες της κοινωνικής απομόνωσής τους. Ακόμη κι αυτή η εικόνα δεν αφορά, ωστόσο, παρά ελάχιστους πρωτεργάτες της δικτατορίας. Αγνοεί την οικονομική ευμάρεια πάμπολλων μεσαίων ή «πολιτικών» στελεχών της, που η νομική κατασκευή περί «στιγμιαίου αδικήματος» άφησε παντελώς ατιμώρητα ν’ απολαμβάνουν τα αποκτήματά τους.

Την επιβίωση του μύθου διευκολύνει η χαώδης διαφορά του τότε με το σήμερα, όσον αφορά τη δυνατότητα δημόσιας συζήτησης για παρόμοια ζητήματα. Επί χούντας η ραδιοτηλεόραση ήταν κρατική (κι αυστηρά προπαγανδιστική), ενώ ο Τύπος περνούσε από δρακόντεια λογοκρισία. Οποιαδήποτε έρευνα ή ακόμη και νύξη για κρατικά σκάνδαλα ήταν απλά αδιανόητη. χαρακτηριστικό το κύριο άρθρο του Γιάννη Καψή στον «Ταχυδρόμο» (24.5.74), όταν η δικτατορία Ιωαννίδη δημοσιοποίησε το (παπαδοπουλικό) «σκάνδαλο των κρεάτων»:

«Δεν είναι καινούρια η υπόθεση. Μήνες ολόκληρους οι φήμες οργίαζαν. Κι όμως κανείς δεν τολμούσε. Κανείς δεν είχε το θάρρος να μεταβάλη τον ψίθυρο σε καταγγελία. Κι όσο οι φήμες απλώνονταν, αγκαλιάζοντας όλο και περισσότερους υπεύθυνους και μη, τόσο μεγάλωνε κι ο φόβος μήπως θίξουμε τα κακώς κείμενα. Ηταν μια ‘συνωμοσία κραυγαλέας σιωπής’, χάρη και στη δρακόντεια νομοθεσία που ρυθμίζει -και συμπιέζει- την ενάσκηση του λειτουργήματός μας».

Μετά τη Μεταπολίτευση, ο Τύπος ξεχείλισε βέβαια από πληροφορίες για σκάνδαλα της χουντικής επταετίας. Ομως αυτά θεωρούνταν τότε -και σωστά- απλές παρωνυχίδες μπροστά στα υπόλοιπα εγκλήματα της δικτατορίας.

Απολαβές και «ασυλία»

Το πρώτο πράγμα που φρόντισαν να κάνουν οι ηγέτες της χούντας, ήταν να αυγατίσουν τα εισοδήματά τους –σε σχέση όχι μόνο με τους ώς τότε δημοσιοϋπαλληλικούς μισθούς τους, αλλά και με τις απολαβές της ανατραπείσας κοινοβουλευτικής «φαυλοκρατίας». Με τον Α.Ν. 5 του 1967, ο μισθός του πρωθυπουργού υπερδιπλασιάστηκε (από 23.600 σε 45.000 δρχ), των υπουργών και υφυπουργών αυξήθηκε από 22.400 σε 35.000 δρχ, ενώ θεσπίστηκαν -για πρώτη φορά- ημερήσια «εκτός έδρας» 1.000 και 850 δρχ αντίστοιχα («Πολιτικά Θέματα» 5.10.73).

Ακολούθησαν κι άλλες «τακτοποιήσεις», όπως η καταχρηστική στεγαστική αποκατάσταση «αξιωματικών διαδραματισάντων εξέχοντα ρόλον» στο πραξικόπημα με ειδική ρύθμιση του 1970 («Πολιτικά Θέματα» 8.2.75).

Οι δικτάτορες θεσμοθέτησαν τέλος τη μελλοντική ασυλία τους, με ρυθμίσεις που κάνουν τα σημερινά κουκουλώματα να μοιάζουν με παιδικό παιχνίδι. Η χουντική νομοθεσία «περί ευθύνης υπουργών» (Ν.Δ. 802 της 30.12.1970) περιείχε «μεταβατική διάταξη» (§ 48) βάσει της οποίας δίωξη υπουργού ή υφυπουργού της χούντας μπορούσε να γίνει μόνο με απόφαση των ...συναδέλφων τους. Επιπλέον, όλα τα «εγκλήματα δια τα οποία δεν ησκήθη ποινική δίωξις μέχρι της ημέρας συγκλήσεως» της μελλοντικής Βουλής, θεωρούνταν αυτομάτως παραγεγραμμένα!

Προϋπόθεση για την ατιμωρησία συνιστούσε, φυσικά, η επιτυχία της ελεγχόμενης επιστροφής στον κοινοβουλευτισμό «αλά τουρκικά». Η εξέγερση του Πολυτεχνείου τίναξε όμως το εγχείρημα στον αέρα, με αποτέλεσμα τον κάθετο θεσμικό διαχωρισμό της Μεταπολίτευσης απ’ το προηγούμενο καθεστώς.

Τα μαύρα κρέατα

Το μόνο σκάνδαλο που εκκαθαρίστηκε δικαστικά επί χούντας, αποκαλύφθηκε για λόγους προπαγανδιστικής «νομιμοποίησης» της ανατροπής του Παπαδόπουλου απ’ τον Ιωαννίδη. Πρόκειται για την (κυριολεκτικά δύσοσμη) «υπόθεση των κρεάτων», με βασικούς κατηγορούμενους τον πρώην υφυπουργό Εμπορίου Μιχαήλ Μπαλόπουλο και το Γεν. Διευθυντή του Υπουργείου (και διορισμένο πρόεδρο της ΑΔΕΔΥ) Ζαφείριο Παπαμιχαλόπουλο.

Το κατηγορητήριο αφορούσε ποικίλες παρανομίες, με κυριότερη τη «δωροληψία κατά συρροήν» από μεγαλεμπόρους για τη μονοπωλιακή εξασφάλιση αδειών εισαγωγής κρέατος –με αποτέλεσμα παράνομες ανατιμήσεις («καπέλα») σε βάρος των καταναλωτών. Επιμέρους πτυχή του σκανδάλου συνιστούσε η απαγόρευση διάθεσης ντόπιων ζώων, ώστε να πουληθούν τα προβληματικά κρέατα Αργεντινής που «μαύριζαν» και «δεν τάθελε ο κόσμος». Στη δίκη πρόκυψε ανάμιξη του Παττακού – αναγνώστηκε, μάλιστα, και διαταγή του (21.9.72) «όπως διατεθούν το ταχύτερον εις την κατανάλωσιν» τα επίμαχα προϊόντα.

Ο Μπαλόπουλος καταδικάστηκε σε 3,5 χρόνια φυλάκιση, ποινή που το 1976 μειώθηκε σε 14 μήνες. Δεν διώχθηκε, αντίθετα, για την επίδοση που τον έκανε ευρύτερα διάσημο: το «μπαλόσημο» που (φέρεται να) εισέπραττε ως γραμματέας του ΕΟΤ, με το παρατσούκλι «ο κύριος 10%».

Ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι σχετικές ημερολογιακές εγγραφές του διπλωμάτη Γεωργίου Χέλμη, γαμπρού του Μαρκεζίνη. «Φαίνεται πως συνελήφθη ο Μπαλόπουλος, πρώην του Τουρισμού, για οικονομικά σκάνδαλα και καταδιώκεται ο Παύλου, γαμπρός του Παττακού, επίσης για οικονομικά σκάνδαλα (υπόθεσις κρεάτων)», σημειώνει στις 21.1.74, για να συμπληρώσει στις 5.2: «Για τα σκάνδαλα, πιστεύει ο Μομφεράτος ότι τίποτε δεν πρόκειται να προωθήσουν, διότι φοβούνται να έλθουν εις αντιθέσεις και, άλλωστε, δεν έχουν μάρτυρες να καταθέσουν». Με τη δημοσιοποίηση της δίωξης, εκτιμά τέλος «ότι κατά την δίκη θα προκύψουν και στοιχεία για άλλες υποθέσεις (ίσως σκάνδαλα στον τουρισμό κά)» («Ταραγμένη διετία», Αθήνα 2006, σ.123, 129 & 161).

Η «νέα φαυλοκρατία»

Η δυσοσμία δεν περιοριζόταν ωστόσο στα κρέατα. Επτά μήνες μετά το πραξικόπημα, ο εκδότης του «Ελεύθερου Κόσμου» (και κεντρικός προπαγανδιστής της χούντας) Σάββας Κωσταντόπουλος εξομολογείται γραπτά στον παλιό του πάτρωνα Κωνσταντίνο Καραμανλή: «Λυπούμαι, διότι είμαι υποχρεωμένος να μνημονεύσω και ένα άλλο εκτάκτως λυπηρόν φαινόμενον. Ενεφανίσθη και αναπτύσσεται μία νέο-φαυλοκρατία (ατομικά ρουσφέτια, προσωπικαί εξυπηρετήσεις, τακτοποιήσεις συγγενών, ατομική προβολή κοκ)» («Αρχείο Καραμανλή», τ.7ος, σ.50).

Παρά τη στενή σχέση του με το καθεστώς, ο Κωσταντόπουλος διατήρησε την ίδια γνώμη μέχρι τέλους. Αναλύοντας το Δεκέμβριο του 1973 στον Καραμανλή την ανατροπή του Παπαδόπουλου, τονίζει πως «είχε υποστεί το καθεστώς και αυτός προσωπικώς ηθικήν φθοράν εις την συνείδησιν των Ενόπλων Δυνάμεων. Μεγάλην ζημίαν του έκαμε η σύζυγός του και ο ταξίαρχος Μ. Ρουφογάλης, τον οποίον είχε τοποθετήσει εις την ΚΥΠ. Εκαμαν προκλητικάς ενεργείας (εντυπωσιακοί γάμοι, θορυβώδεις δεξιώσεις, δημόσιαι εμφανίσεις με μεγαλοπλουσίους, επίδειξις πλούτου κλπ). Μοιραίον ρόλον έπαιξαν και οι γαμβροί ωρισμένων παραγόντων του καθεστώτος (του κ. Σ. Παττακού και άλλων). Εδημιουργήθη μία αποπνικτική ατμόσφαιρα σκανδάλων δια την οποίαν δεν δυνάμεθα ακόμη να γνωρίζωμεν μέχρι ποίου σημείου ανταπεκρίνετο εις την πραγματικότητα. Πάντως, αντιστοιχία υπήρχε οπωσδήποτε» (όπ.π., σ.203-5).

Παρόμοια αίσθηση αναδύουν κι οι επιστολές του «γεφυροποιού» Ευάγγελου Αβέρωφ προς τον Καραμανλή: «κυκλοφορούσαι φήμαι περί μεγάλων ή μικρών σκανδάλων (δημοπρασίαι τηλεοράσεως, ΟΛΠ, σύμβασις Reynold’s, βέβαιοι μικρολοβιτούραι Ματθαίου και άλλα)» (14.10.68), «ανησυχία» του Παπαδόπουλου για «τα γύρω του σκάνδαλα, το ξεχαρβάλωμα της Διοικήσεως» (28.10.72).

Ιδια γεύση και στη συνομιλία του νεαρού -τότε- πολιτικού επιστήμονα Θεόδωρου Κουλουμπή με τον παλαίμαχο μεταξικό υπουργό Ασφαλείας, Κωνσταντίνο Μανιαδάκη (27.8.71): «Και για το στρατό; τον ρώτησα. Η απάντησή του ήταν να τρίψει τα δάχτυλα του δεξιού του χεριού, υπονοώντας ότι δωροδοκούνται» («Σημειώσεις ενός πανεπιστημιακού», σ.116-7).

Ειδική πτυχή της «νεοφαυλοκρατίας» αποτέλεσε η ποικιλότροπη «τακτοποίηση» του συγγενικού περιβάλλοντος των δικτατόρων:

* Ο Μακαρέζος διόρισε υπουργό Γεωργίας (κι αργότερα Βορείου Ελλάδος) τον κουνιάδο του, Αλέξανδρο Ματθαίου.

* Ο Λαδάς έκανε τον ένα ξάδερφό του διοικητή της ΑΣΔΕΝ και τον άλλο Γ.Γ. Κοινωνικών Υπηρεσιών.

* Ο γαμπρός του Παττακού Αντρέας Μεϊντάσης επιδόθηκε σε μπίζνες με το Δήμο Αθηναίων –από την κατασκευή του υπόγειου γκαράζ της Κλαυθμώνος μέχρι μια τεχνική μελέτη αξιοποίησης δημοτικού ακινήτου, ύψους 1.109.000 δρχ.

* Τα αδέρφια του αρχηγού βολεύτηκαν κι αυτά. Ο Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος ως στρατιωτικός ακόλουθος, Γ.Γ. του Υπ. Προεδρίας, Περιφερειακός Διοικητής Αττικής και «υπουργός παρά τω πρωθυπουργώ». Ο Χαράλαμπος Παπαδόπουλος αναρριχήθηκε αστραπιαία στην υπαλληλική ιεραρχία για να αναλάβει Γ.Γ. Δημ. Τάξεως. Σύμφωνα με τα απομνημονεύματα βαθμοφόρου υφισταμένου του, «μένει γνωστός σαν ‘μπον φιλέ’ γιατί, τυλιγμένος σε χειμωνιάτικο παλτό, τρέχει νύκτα μαζί με αξιωματικούς αστυνομίας πόλεων στα καμπαρέ σαν γκάγκστερς και τρώγουν φιλέτο» (Αλέξανδρος Δρεμπέλας, «Ο θρήνος του χωροφύλακα», Αθήνα 1998, σ.118).

Ειδική κατηγορία σκανδάλων συνιστούν οι ανεξέλεγκτες δανειοδοτήσεις «ημετέρων». Τον πρώτο καιρό μετά τη μεταπολίτευση το θέμα απασχόλησε επανειλημμένα τα ΜΜΕ, για προφανείς όμως λόγους οι σχετικές κατηγορίες ουδέποτε ερευνήθηκαν σε βάθος. Αποκαλυπτικά είναι δυο έγγραφα του τότε αρχηγού της ΚΥΠ Μιχαήλ Ρουφογάλη που αποκάλυψε ο «Ταχυδρόμος» (29.8 και 12.9.74), με το ενδοκαθεστωτικό φακέλωμα «δανείων άτινα θεωρούνται χαριστικά ή επισφαλή», καθώς και των παραγόντων που «παρενέβησαν» για τη χορήγησή τους. Το συνολικό ύψος των «χορηγηθέντων» δανείων ήταν 1.519.000.000 δρχ. και των «υπό έγκρισιν» 1.644.000.000 δρχ.

Ενδιαφέρουσα και η εμπιστευτική ενημέρωση του Χαρίλαου Χατζηγιάννη, προσωπικού φίλου του δικτάτορα, προς τον αυλάρχη του εξόριστου βασιλιά Κωνσταντίνου (25.11.70): «Αυξάνεται η επιρροή της Δέσποινας [Παπαδοπούλου], του Ρουφογάλη και του Φραγκίστα. Η Δέσποινα ανακατεύεται σε όλα και, αναμφισβήτητα, επηρεάζει τον άντρα της. Ακόμη και η κόρη της παίζει ρόλο. Μιλούν και για οικονομικά συμφέροντα. Ο Λαδάς φώναξε τον Χατζηγιάννη και του συνέστησε, φιλικά, να διαφωτίσει τον Παπαδόπουλο» (Λεωνίδας Παπάγος, «Σημειώσεις 1967-1977», Αθήνα 1999, σ.296).

Η Ντόλτσε Βίτα

Την εικόνα συμπληρώνουν, από διαφορετική οπτική γωνία, οι αναμνήσεις της Ντέλλας Ρουφογάλη, φωτομοντέλου που το 1973 παντρεύτηκε το διοικητή της ΚΥΠ: «Αρχίζω να ράβω την καινούρια μου γκαρνταρόμπα στους μετρ της ραπτικής για τους οποίους μέχρι τώρα έκανα επιδείξεις. Η ζωή μου έχει αλλάξει τελείως, το ίδιο και η συμπεριφορά όλων απέναντί μου. Μου φέρονται με έκδηλο σεβασμό και τα κοπλιμέντα τους είναι υπερβολικά. Αλλά μου αρέσει. Εγώ εξακολουθώ να φέρομαι φιλικά προς τους παλιούς γνωστούς και τους κανούριους, πλούσιους φιλοχουντικούς επιχειρηματίες που πληθαίνουν μέρα με τη μέρα μαζί με τα ραβασάκια για ρουσφέτια. Αισθάνομαι πως έχω υποχρέωση να εξυπηρετήσω τους πάντες. Ο Μιχάλης συνήθως δεν αρνείται. Γεύομαι τη δύναμη της εξουσίας, και με μαγεύει» (σ.85-6).

Στην ιδιαίτερη πατρίδα της, τη Βέροια, «έρχονται πολλοί να με δουν. Γνωστοί και άγνωστοι. Ο πατέρας μου μου δίνει πακέτο τα σημειωματάκια με τα ρουσφέτια που ζητούσαν οι γνωστοί του όλο αυτό τον καιρό και εγώ του υπόσχομαι ότι κάτι θα προσπαθήσω να κάνω». Μεταξύ των αιτημάτων που ικανοποίησε, γράφει, ήταν και η απονομή χάριτος (απ’ τον Παπαδόπουλο) σ’ ένα συντοπίτη της εξαγωγέα, πρώην «μεγάλο ποδοσφαιριστή της τοπικής ομάδας», που είχε καταδικαστεί «με αποδείξεις» για κατασκοπεία υπέρ της Βουλγαρίας (σ.89).

Τους αρραβώνες του ζεύγους τίμησαν «επιλεγμένοι εξωκυβερνητικοί παράγοντες», όπως οι επιχειρηματίες Λάτσης και Κιοσέογλου. «Την επόμενη βδομάδα καινούρια δώρα, καινούριες ανθοδέσμες, φρέσκα ψάρια απ’ όλα τα νησιά της Ελλάδας, κούτες με το καλύτερο χαβιάρι της Περσίας και παγωμένα καβούρια της Αλάσκας καταφθάνουν στο σπίτι. Δεν ξέρω τι να τα κάνω» (σ.88).

Στο γάμο τους, πάλι, παραβρέθηκαν «ο Παύλος Βαρδινογιάννης, ο εφοπλιστής Θεοδωρακόπουλος με το γιο του τον Τάκη, ο Κώστας Δρακόπουλος των διυλιστηρίων, ο Νίκος Ταβουλάρης των ναυπηγείων, το ζεύγος Μποδοσάκη, ο Αγγελος Κανελλόπουλος των τσιμέντων ‘Τιτάν’ με τη γυναίκα του, ο Τομ Πάππας, ο Γ. Λύρας, ο Γιώργος Ταβλάριος, εφοπλιστής από τη Νέα Υόρκη με τη γυναίκα του και ο Γιάννης Λάτσης με τη μεγάλη του κόρη, αφού η γυναίκα του την ίδια μέρα πάντρευε την ανηψιά της σε άλλη εκκλησία» (σ.95).

Εύγλωττη για τις στενές σχέσεις χουντικής ηγεσίας και μεγαλοκαπιταλιστών είναι η περιγραφή ενός ιδιωτικού ταξιδιού της Ντέλλας με τη Δέσποινα Παπαδοπούλου στο Παρίσι: «Μένουμε σε μεγάλες σουΐτες στο Intercontinental. Ερχονται να μας επισκεφθούν με το τραίνο από τη Γενεύη ο Γιάννης Λάτσης και η σύζυγός του Εριέτα. Είναι πολύ φίλοι της Δέσποινας. [...] Πηγαίνουμε σε όλα τα καλά μαγαζιά της Φομπούρ Σεντ Ονορέ. Η Δέσποινα έχει αφεθεί στο γούστο μου. [...] Λόγω της παρατεταμένης κακοκαιρίας, πηγαίνουμε οδικώς στις Βρυξέλλες με λιμουζίνα που μας έστειλε ο Ωνάσης» (σ.87).

Οι επαφές αυτές δεν ήταν αυστηρά κοινωνικές. Λίγο μετά το Πολυτεχνείο, π.χ., το ζεύγος Ρουφογάλη τρώει στο σπίτι του με το Λάτση. Αρχηγός της ΚΥΠ κι εφοπλιστής «συζητούν για τα διϋλιστήρια και τα προβλήματα που έχει». Μετά το τέλος της κουβέντας, ο δεύτερος προθυμοποιείται να συνοδεύσει τη γυναίκα του πρώτου στο Λονδίνο, για κάποιες ιατρικές εξετάσεις (σ.100).

Μια στιχομυθία του Ρουφογάλη φωτίζει, τέλος, καλύτερα την τυχοδιωκτική διαχείριση του δημόσιου πλούτου από τα ηγετικά στελέχη της χούντας:

«Ενα βράδυ ο Χρήστος Μίχαλος, τότε υπουργός, μισοαστειευόμενος, του λέει ότι τώρα που παντρεύτηκε θα πρέπει να κάνουν καμιά δουλειά να εξασφαλίσουν το μέλλον τους, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται. Ο Μιχάλης, ατάραχος, του λέει να μην ανησυχεί. ‘Οσο είμαστε στα πράγματα δεν μας χρειάζονται λεφτά και, αν πέσουμε, τα λεφτά δεν θα μας σώσουν’. Ξεσπάει σε γέλια. Εγώ παγώνω, μαζί μου κι ο Μίχαλος» (σ.98).

Οι συμβάσεις

Το φιλέτο των σκανδάλων της «επταετίας» υπήρξαν ωστόσο οι μεγάλες «αναπτυξιακές» συμβάσεις της περιόδου.

* Η πρώτη υπογράφηκε με την αμερικανική πολυεθνική Litton (15.5.67), για «παροχήν υπηρεσιών οργανώσεως και διεκπεραιώσεως της οικονομικής αναπτύξεως ορισμένων περιοχών εις Κρήτην και Δυτικήν Πελοπόννησον» (ΦΕΚ 1972/Α/88). Είχε προταθεί το 1966 απ’ την κυβέρνηση των αποστατών (κυρίως τον Μητσοτάκη), αλλά η Βουλή δεν τόλμησε να την ψηφίσει. Η Litton θα εισέπραττε όλα τα έξοδα που έκανε «βοηθώντας» το δημόσιο (συν κέρδος 11%) και προμήθεια 2% επί των κεφαλαίων (ή των δανείων) που θα έφερνε, θεωρητικού ύψους 800.000.000 δολαρίων. Ως «προκαταβολή», το δημόσιο της κατέβαλε 1.200.000 δολάρια.

Στην πράξη, η εταιρεία αρκέστηκε να ξεκοκκαλίζει τα ποσοστά επί των ...εξόδων της: «Το κέρδος μας είναι φυσικά δυσανάλογα μεγάλο», παραδεχόταν (στις ΗΠΑ) ο υπεύθυνος του προγράμματος, «επειδή δεν έχουμε κάνει βασική επένδυση. Η επένδυση είναι το καλό μας όνομα». Τελικά η σύμβαση λύθηκε στις 15.10.69, με καταβολή από το κράτος των δαπανών της εταιρείας -συν 11%- ακόμη και κατά την ...«περίοδο τερματισμού» (ΦΕΚ 1969/Α/268). Επίσημη δικαιολογία: «αι ελληνικαί υπηρεσίαι είναι εις θέσιν να συνεχίσουν άνευ ειδικής εξωτερικής βοηθείας τας προσπαθείας δια την ανάπτυξιν» (Βήμα, 16.10.69).

* Απίστευτα επαχθής ήταν και η σύμβαση για την κατασκευή της Εγνατίας, που ο Μακαρέζος υπέγραψε με τον αμερικανό εργολάβο Ρόμπερτ Μακντόναλντ (ΦΕΚ 1969/Α/15). Το δημόσιο έβαζε 45 απ’ τα 150 εκατομμύρια δολάρια του έργου, «διευκόλυνε» τον «επενδυτή» με ομόλογα 80.000.000 κι εγγυόταν για τα δάνειά του. Το έργο θα γινόταν από έλληνες υπεργολάβους, ενώ ο «ανάδοχος» θα φρόντιζε απλώς για μελέτες και δάνεια, εισπράττοντας αμοιβή 14% επί των εξόδων (συμπεριλαμβανόμενης της δημόσιας χρηματοδότησης!) – τα 4.500.000 δολάρια «εν είδει προκαταβολής». «Εάν κατά την διάρκειαν της μελέτης ήθελεν διαπιστωθή» από τον ίδιο πως 150 εκατομμύρια δεν αρκούν, μπορούσε είτε να ψάξει γι’ άλλα είτε απλά να «θεωρηθή εκτελέσας την σύμβασιν άμα τη συμπληρώσει της κατασκευής τμήματος της οδού, ούτινος η αξία ανέρχεται εις δολλ. ΗΠΑ 150.000.000» (άρθρο 1§4). Τελικά, δε βρήκε ούτε τα προβλεπόμενα κι έφυγε, αφού το δημόσιο επιβαρύνθημε με 1 ½ δις δρχ.

* Ο ελληνοαμερικανός Τομ Πάππας ήταν ήδη παρών με το διϋλιστήριο της ESSO στη Θεσσαλονίκη, επένδυση του 1962 που είχε καταγγελθεί ως σκανδαλωδώς προνομιακή. Το Μάιο του 1972, η χούντα τον απάλλαξε από τις αντισταθμιστικές υποχρεώσεις που είχε αναλάβει, για ανέγερση έξι αγροτοβιομηχανικών μονάδων σε διάφορα σημεία της χώρας (ΦΕΚ 1972/Α/72). Του έδωσε και άδεια για τα εργοστάσια της Coca Cola, που οι κοινοβουλευτικές κυβερνήσεις δεν ενέκριναν, ως ανταγωνιστικά προς τη ντόπια παραγωγή αναψυκτικών (ΦΕΚ 1968/Α/201).

Θερμός υποστηρικτής της χούντας, ο Πάππας πρωταγωνίστησε ως γνωστόν στο «ελληνικό Γουτεργκέιτ», ανακυκλώνοντας κονδύλια της CIA για το χρηματισμό του Νίξον απ’ τους δικτάτορες. Ενας προσωπάρχης του με σκανδαλώδες παρελθόν, ο Παύλος Τοτόμης, διορίστηκε το 1967 υπουργός Δημόσιας Τάξης και κατόπιν πρόεδρος της ΕΤΒΑ.

* Μητέρα όλων των μαχών υπήρξε ωστόσο το ντέρμπι των μεγιστάνων (Ωνάσης, Νιάρχος, Βαρδινογιάννης, Ανδρεάδης, Λάτσης κ.ά) για το 3ο διϋλιστήριο της χώρας. Ο Παπαδόπουλος τάχθηκε αποφασιστικά υπέρ του Ωνάση, σε βίλα του οποίου (στο Λαγονήσι) έμενε αντί συμβολικού ενοικίου, ενώ ο Μακαρέζος υπέρ του Νιάρχου. Η σύγκρουση έφτασε στα άκρα, με απόπειρες πραξικοπημάτων κι έκτακτους ανασχηματισμούς. Τελικά ο Ωνάσης τα παράτησε, ακυρώνοντας τη «μεγαλειώδη» σύμβαση που είχε υπογράψει και παίρνοντας πίσω την εγγύησή του, το 3ο διϋλιστήριο μοιράστηκε μεταξύ Ανδρεάδη και Λάτση (ΦΕΚ 1972/Α/130) κι ένα 4ο παραχωρήθηκε στο Βαρδινογιάννη (ΦΕΚ 1972/Α/181).

Μια λεπτομέρεια αυτής της τιτανομαχίας, από την εμπιστευτική ενημέρωση Χατζηγιάννη προς τον Παπάγο (25.11.70), παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον με βάση τα σημερινά δεδομένα:

«Σε άλλο υπουργικό συμβούλιο, παραβρισκόταν ο Καρδαμάκης, ο οποίος εισηγήθηκε την αγορά μηχανημάτων από τη Siemens και την AEG χωρίς διαγωνισμό, για να μπορέσει να ανταποκριθεί η ΔΕΗ στο πρόγραμμά της, που καθυστερούσε λόγω των δυσκολιών εκτέλεσης των συμφωνιών Ωνάση. Ο Παπαδόπουλος έλυσε μόνος του το θέμα, αποδεχόμενος την αγορά από τη μια εταιρεία».

Το «Τάμα του Εθνους»

Υπήρξε ίσως το χαρακτηριστικότερο σκάνδαλο της χούντας: ο τέλειος συνδυασμός της επαγγελίας μιας «Ελλάδος Ελλήνων Χριστιανών» με τη μεγαλομανία του δικτάτορα και το ξάφρισμα υπέρογκων δημόσιων κονδυλίων.

Στις 14 Δεκεμβρίου 1968 ο Παπαδόπουλος εξήγγειλε την ανέγερση ενός μνημειώδους ναού του Σωτήρος στα Τουρκοβούνια –ως εκπλήρωση, υποτίθεται, της σχετικής υπόσχεσης της Δ΄ Εθνοσυνέλευσης του 1829 προς το Θεό σε περίπτωση απελευθέρωσης της Ελλάδας. Σύμφωνα άλλωστε με τη χουντική προπαγάνδα, η «επανάστασις» της 21ης Απριλίου 1967 δεν ήταν παρά η άμεση συνέχεια -και ολοκλήρωση- του 1821.

Το έργο εγκρίθηκε στις 5.1.69 σε κοινή συνεδρίαση υπουργικού συμβουλίου και αρχιεπισκόπου. Για την επίβλεψή του συστήθηκε το Μάιο μια «Ανώτατη Επιτροπή» με πρόεδρο τον ίδιο τον πρωθυπουργό Γ. Παπαδόπουλο και μέλη τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, τους υπουργούς Εσωτερικών Στ. Πατττακό, Συντονισμού Ν. Μακαρέζο, Παιδείας Θ. Παπακωνσταντίνου, Δημ. Εργων Κ. Παπαδημητρίου και τον υφυπουργό Προεδρίας Κ. Βοβολίνη. Ενα δεύτερο σώμα, το «Γνωμοδοτικό Συμβούλιο», αποτελούνταν από τον πρόεδρο της Ακαδημίας, τους πρυτάνεις του Πανεπιστημίου και του ΕΜΠ, το δήμαρχο Αθηναίων, το Γενικό Διευθυντή Αρχαιοτήτων και τον κοσμήτορα της Αρχιτεκτονικής. Στο εγχείρημα μετείχε, με άλλα λόγια, σύμπασα η ανώτατη πολιτική και πνευματική ηγεσία του καθεστώτος.

Για το είδος της προπαγάνδας που συνόδευσε την εξαγγελία, αποκαλυπτικό είναι ένα απόσπασμα από την «Ηχώ των Ενόπλων Δυνάμεων» (3.6.73): «Ο Ναός του Σωτήρος Χριστού, αφ’ ενός μεν υλοποιεί την υπόσχεσιν που έδωσε το Εθνος προς τον Θεό, και αφ’ ετέρου θ’ αποτελέση, μετά την οικοδόμησίν του, το τρίτο αρχιτεκτονικό οικοδόμημα των Αθηνών, μετά τον κλασικό Παρθενώνα και τον Βυζαντινό Λυκαβηττό».

Η επιστημονική κοινότητα των 1.857 ελλήνων αρχιτεκτόνων δεν φάνηκε πάντως να δείχνει τον ίδιο ενθουσιασμό. Τρεις διαδοχικοί διαγωνισμοί «προσχεδίων» και «ιδεών» μεταξύ 1970 και 1973 κατέληξαν σε φιάσκο: παρά τα τεράστια «βραβεία» που τους συνόδευαν (από 300.000 μέχρι 5.000.000 δραχμές, όταν ο μέσος μισθός του ιδιωτικού τομέα ήταν γύρω στις 4.000 δραχμές), οι προτάσεις που υποβλήθηκαν ήταν αντίστοχια 7, 35 και 31. Τελικά και οι τρεις διαγωνισμοί κηρύχθηκαν άγονοι - μάλλον δίκαια, αν κρίνουμε από τις μακέτες που δημοσιεύθηκαν μεταδικτατορικά στο «Αντί» (30.11.74). Ακόμη κι έτσι, 3.650.000 δρχ διανεμήθηκαν σε ελάσσονες «επαίνους».

Απείρως μεγαλύτερη τέχνη επιδείχθηκε στη διασπάθιση των χρημάτων.

Τον Ιούνιο του 1969 ανακοινώθηκε η σύσταση «Ειδικού Ταμείου» για την οικονομική διαχείριση του «τάματος». Σύμφωνα με τον τελικό απολογισμό του που δημοσιεύθηκε μετά την ανατροπή του Παπαδόπουλου («Εστία» 19.1.1974), το «Ταμείο» εισέπραξε συνολικά 453.300.000 δρχ: 45,5 εκατομμύρια ως επιχορήγηση απ’ τον τακτικό προϋπολογισμό, 180 εκατομμύρια από «δωρεές, εισφορές, κλπ» και 230 εκατομμύρια σε δάνεια. Ενα μέρος των «εισφορών» ήταν επίσης δημόσιο χρήμα (η Αγροτική Τράπεζα «πρόσφερε» π.χ. 10 εκατομμύρια), ενώ το υπόλοιπο προήλθε από το υστέρημα του φιλοχρίστου και φιλοθεάμονος κοινού – όπως ο συνταξιούχος δημόσιος υπάλληλος που θυσίασε στο «Τάμα» ολόκληρο το εφάπαξ του (109.455 δρχ), εισπράττοντας «τα συγχαρητήρια του πρωθυπουργού δια του υπουργού Προεδρίας» («Νέα» 31.12.68).

Σύμφωνα ωστόσο με τον ίδιο απολογισμό, το 90% των εσόδων είχε ήδη καταναλωθεί σε απαλλοτριώσεις, «δαπάνες μελετών», προπαρασκευαστικά έργα και «δαπάνες διοικήσεως και λειτουργίας»!

«Φαίνεται ότι ο Ναός του Σωτήρος, που πρόκειται να ανεγερθή πάνω στα Τουρκοβούνια, θα είναι απ’ τους πιο θαυματουργούς στη χώρα μας», σχολίαζαν τις επόμενες μέρες τα «Νέα» (26.1.74). «Γιατί, πριν ακόμα κτισθή, πριν καν γίνουν τα σχέδια για την κατασκευή του, δαπανήθηκαν -λες από θαύμα- τα 406 εκατομμύρια δραχμές από τα 453 εκατομμύρια που είχαν τελικά συγκεντρωθεί. Πάντως κι οι πιο ολιγόπιστοι θαύμασαν το γεγονός ότι με εντελώς κανονικό τρόπο αναλώθηκε ολόκληρο το τεράστιο αυτό ποσόν για ένα έργο του οποίου ακόμα δεν κατάφεραν οι υπεύθυνοι να έχουν ούτε το σχέδιο. [...] Αφού λεφτά δεν υπάρχουν πιά, αφού ούτε καν τα σχέδια του ναού δεν έχουν γίνει ακόμη, η υπόθεση αυτή θα πρέπει να λήξη εδώ και όλοι θα φροντίσουμε να ξεχασθή».